Waternoot ∗ De 10 beste verzorgingstips (Trapa natans)

Oorsprong en distributie

de Waternoot (bot. Trapa natans) is een eenjarige drijvende bladplant uit het geslacht van de waterhazelaarfamilie (bot. Trapaceae). De soort was 65 miljoen jaar geleden al wijdverbreid, in het geologische tijdperk van het Tertiair en dus tegelijk met de dinosauriërs. Zelfs vandaag de dag gedijt de waternoot in de gematigde tot subtropische klimaten van Europa, Azië en Afrika, maar is Door de intensieve landbouw en de slinkende habitats in dit land slechts zelden wild gevonden worden. De soort staat daarom onder strikte natuurbescherming en mag niet uit de natuur worden gehaald. In de handel kun je legale nakomelingen krijgen, die ideaal zijn voor de natuurlijke aanplant van tuinvijvers.

gebruik maken van

Alleen nakomelingen uit Europa zijn geschikt om thuis in de tuinvijver te planten, omdat de gelijknamige tropische soorten hier geen geschikt leefgebied vinden en dus ook niet gedijen. Let daarom bij aankoop altijd goed op het bewijs van herkomst! De meeste nakomelingen van de waternoot komen uit Hongarije, Zuid-Frankrijk en Italië.

Waternoten kunnen individueel of in groepen worden geplant, afhankelijk van de ontwerpeisen en de beschikbare ruimte. De drijvende bladplant harmonieert ook heel goed met andere binnenlandse waterplanten zoals het hartbladige snoekkruid (bot. Pontederia cordata, paarse bloemen), de Europese zee kan (bot. Nymphoides peltata, gele bloemen) en de gele vijverroos (bot. Nufar lutea).

Uiterlijk en gestalte

Waternoten zijn bladverliezende, kruidachtige waterplanten die maar één zomer groeien. Hun natuurlijke ligging is in stilstaand water, waar ze verankerd zijn in de modderige bodem nabij de kust, voornamelijk op een diepte van 30 tot 60 centimeter. De onderwaterstam is tussen de één en drie meter lang en geworteld in de bodem van het meer, en die in diameter Bladeren tot 20 centimeter breed waaieren vanaf juni uit tot een op het wateroppervlak liggende rozet van bladeren Aan.

bladeren

De onderzeese bladstelen van de waternoot zijn gevuld met lucht en fungeren daarom als drijvende lichamen. Ze zorgen voor het nodige drijfvermogen dat de groene bladeren aan het wateroppervlak houdt. De waaiervormige tot ruitvormige drijvende bladeren van de soort hebben een kenmerkende gekartelde rand en zijn in rozetten gerangschikt op het wateroppervlak. De bladeren worden rood in de loop van de zomer en sterven dan af in de herfst. Kenmerkend zijn ook de klieren aan de onderkant van de bladeren en op de stengel, die vermoedelijk een zuur afscheiden om te beschermen tegen hongerige waterdieren.

Bloemen en fruit

De onopvallende, radiaal symmetrische bloemen van de waternoot zijn wit en verschijnen tussen juli en augustus. De nootachtige vruchten van de plant ontwikkelen zich op de stengel. Ze hebben een harde, donkerbruine schil, zijn stekelig en hoekig. De witte kern van de waternootvrucht bestaat voor ongeveer 20 procent uit zetmeel en is gekookt en eetbaar. In feite werd de voedzame waternoot vroeger ook in ons land als voedsel beschouwd en dat is het nog steeds, vooral in Aziatische landen.

Toxiciteit

De witte binnenkant van de waternoot is eetbaar, maar mag alleen gekookt of geroosterd worden gegeten. Rauwe vruchten worden als giftig beschouwd en parasieten die gevaarlijk zijn voor de mens hebben de neiging zich op het oppervlak te nestelen. Bovendien ontwikkelt het aroma, dat een beetje aan kastanjes doet denken, zich pas door te koken. De harde schil van de vrucht is oneetbaar, maar kan gemakkelijk met je vingers of een scherp mes en een beetje inspanning worden geopend.

Locatie en bodem

Waternoten gedijen alleen in stilstaand water dat warm en zonnig is. De planten zijn ongeschikt voor beken en andere stromende wateren, en het is ook beter om ze niet in visvijvers te planten. Zowel het water als de ondergrond moeten voedingsrijk en kalkarm zijn - de waternoot verdraagt ​​slechts weinig kalk. Waternoten voelen zich het prettigst als het vijverwater licht zuur is. Dit doe je door geperste veengrond toe te voegen. Deze kunt u verkrijgen bij speciaalzaken. Plant de plant alleen in vijvers die tussen de 40 en 60 centimeter diep zijn.

Plant waternoten correct

De gemakkelijkste manier om de waternoten in uw tuinvijver te laten bezinken, is door ze te zaaien in plaats van ze te planten. De zaden - de reeds beschreven noten - zijn verkrijgbaar bij gespecialiseerde tuiniers. Zet ze in de herfst gewoon in het water, ze zullen de komende maanden vanzelf in de vijverbodem wortel schieten en in juni daaropvolgend ontkiemen. Voor een gemiddelde tuinvijver reken je zo'n twee tot drie planten, die je echter niet in de buurt van de pomp mag zetten.

In het voorjaar biedt de vakhandel soms waternotenplanten aan, die u als volgt kunt uitplanten:

• Zet de planten op het rustige wateroppervlak.
• Veranker ze met een draad aan de vijverbodem.

De lange stelen samen met de wortels ontwikkelen zich dan zodat de plant na enkele weken in de tuinvijver is gegroeid en zichzelf van voedingsstoffen kan voorzien.

Verzorgingstips

Als de locatievereisten van de waternoot - een zonnige plaats in een staande zoetwatervijver met een waterdiepte van tot 60 centimeter en een zand-modderige ondergrond - worden niet gehaald, eventuele onderhoudsmaatregelen niet vereist. De plant is winterhard tot temperaturen van minimaal min 22 graden Celsius.

Eenmaal gezaaid, plant de jaarlijkse waternoot zich in de loop der jaren praktisch vanzelf voort. Zodra de bladrozet in de herfst afsterft, zinken de notenvruchten naar de bodem van de vijver en overwinteren daar. In het voorjaar ontspruiten er lange, dunne stengels aan die naar het wateroppervlak groeien. Vanaf juni ontwikkelen zich de bladeren, die uiteindelijk in een drijvende rozet op het water liggen.

Snijd de watermoer correct af

Om het water niet te vervuilen, moet u in de herfst de verwelkte bladeren in kleine tuinvijvers of in het aquarium afsnijden. Bij grotere vijvers is deze voorzorgsmaatregel echter niet nodig.

Verspreid de waternoot

Een gerichte reproductie van de waternoot is niet nodig en ook niet mogelijk. De plant reproduceert zichzelf door de ontwikkelde vruchten, op voorwaarde dat de omstandigheden op de locatie aan de vereisten voldoen. De nootachtige steenvruchten, die eigenlijk niets meer zijn dan gespecialiseerde overwinteringsorgels vertegenwoordigen, in de herfst naar de bodem van de vijver zinken en in het volgende voorjaar naar nieuwe afdrijven Planten uit. Omdat elke waternoot gedurende het seizoen meerdere vruchten vormt, kan op deze manier in de loop van de tijd een dicht tapijt op de tuinvijver ontstaan. Om de reproductie te laten slagen, moet je de waternoot als enige waterplant kweken, omdat andere soorten concurrenten zouden zijn voor de voedingsstoffen die in het water aanwezig zijn. Omdat waternoten echter een hoge voedingsbehoefte hebben voor de ontwikkeling van hun fruit, zouden ze met een verdere vijveraanplant en de daaruit voortvloeiende afname van nutriënten leveren geen vruchten op en eenvoudig dood gaan.

In de herfst kunnen de noten worden verwijderd voordat ze zinken. Bewaar ze in een bak met water totdat u ze opnieuw moet gebruiken, hoewel u deze regelmatig moet vervangen. Gebruik hiervoor in geen geval kraanwater, want waternoten verdragen geen kalk. Voeg in plaats daarvan opgevangen regenwater of iets dergelijks toe. ä. zure, geperste veengrond toegevoegd. In het voorjaar kunnen de zaden worden voorgekiemd in warm water en vervolgens buiten worden gezet - Voordat u ze echter uitplant, moet u ze langzaam laten wennen aan de klimaatverandering, zodat ze niet schrikken van het planten binnenkomen.

Als de vijver al dichtbevolkt is met waternoten, kunt u eenvoudig deelplanten verwijderen en in andere vijvers verplanten.

deel

Waternoten kunnen niet worden gedeeld, omdat elke noot alleen een drijvende stengel ontwikkelt met een rozet van bladeren.

Ziekten en plagen

Ziekten zijn onbekend in waternoten en de waterplant wordt ook niet aangevallen door ongedierte. Echter, onderhoudsfouten of een ongeschikte locatie.

Soorten en variëteiten

Er zijn twee varianten van de waternoot bekend. De Trapa natans var. natans is alleen legaal verkrijgbaar als nakomeling; Verwijder geen planten van groeiende planten in moerassige gebieden. De in dit land beschikbare nakomelingen uit Italië, Hongarije en Zuid-Frankrijk groeien meestal goed, maar produceren niet altijd vruchten.

De soort Trapa natans var, die uit China komt. bispinosa, ook wel Singhara-waternoot of Chinese tweedoorn-waternoot genoemd, is ook verkrijgbaar bij speciaalzaken. De bladeren van deze variëteit zijn olijfgroen en hebben typisch zeven roodachtig tot roodbruin gekleurde parallelle nerven op het blad. De soort is bij ons niet winterhard en moet daarom bij kunstlicht in de wintertuin of in een kas overwinterd worden.