Lulo: teelt, verzorging & oogst van de Naranjilla

De lulo komt oorspronkelijk uit Zuid-Amerika. Hieronder leest u hoe u de quotatomaat zelf kunt telen en hoe de vrucht smaakt.

De lulo is vooral populair in Zuid-Amerika, waar het in tal van gerechten en dranken wordt gebruikt. We presenteren de plant, ook wel Quito-tomaat genoemd, in een profiel en geven tips voor de teelt in de tuin en op het balkon.

Lulo: fruit, eigenschappen en herkomst

de lul (Solanum quitoense) wordt vaak Naranjilla of Quitotomate genoemd. De meerjarige, één tot drie meter hoge plant behoort tot de nachtschadefamilie (Solanaceae) en is daarom nauw verwant aan tomaat (Solanum lycopersicum) en aubergine (Solanum melongena) verwant. Net als zijn verwanten komt de lulo uit de Andes en wordt vaak door de lokale bevolking gekweekt op een hoogte van meer dan 1000 meter.

De rijk vertakte lulo-plant vormt brede getande, zeer grote, donzige, harige bladeren met dieppaarse bladnerven en individuele stekels. In de jonge plantfase doet het uiterlijk van de planten sterk denken aan aubergines. De stengels zijn net zo dicht behaard en sommige zijn doornig. Bij vroege teelt begint de bloeitijd van de Naranjilla vanaf de vijfde maand na het zaaien. In Midden-Europa bloeit hij tussen half juli en begin augustus. De wit tot paars gekleurde bloemen zitten in trossen op korte bloemstelen in de bladoksels. De donzige, harige, ronde lulo-vrucht rijpt na bestuiving tot een grootte van ongeveer 4 - 6 cm en kleurt oranjegeel bij de oogst vanaf september. De schil van de bessen is taai en tot 4 mm dik en wordt daarom niet gegeten. Binnenin de Naranjilla-vrucht zit geelgroen, sappig vruchtvlees. De zaden van de Lulo kunnen worden verwijderd, schoongemaakt, gedroogd en vervolgens op een koele, donkere en droge plaats worden bewaard voor toekomstige tuinjaren. De planten zelf kunnen in een periode van vijf jaar vrucht dragen, daarom is het overwinteren van de Quitotomate bijzonder de moeite waard.

Het kweken van lulo-fruit: locatie en procedure

Naranjilla-planten worden vroeg in het jaar uit zaden gekweekt. De Lulo worden tussen eind januari en begin maart gekweekt op een lichte, warme vensterbank. Net als tomatenzaden mogen de zaden slechts dun bedekt zijn met aarde. Een voedselarme potgrond zoals de onze Plantura biologische kruiden- en zaadcompost, bevordert wortelvorming en biedt tegelijkertijd een losse, doorlatende structuur die wateroverlast voorkomt. Jonge lulo-planten worden uitgeprikt nadat het eerste echte blad is gevormd en individueel omgezet in voedingsrijke potgrond. De aanplant vindt plaats vanaf half mei na de ijsheiligen. Lulos gedijt goed in het bed, maar een plantenbak met een inhoud van minimaal tien liter is ook een goede keuze, zeker als de vaste plant moet worden overwinterd.

De ideale locatie voor de Naranjilla is warm, beschut en helder, op zijn best gedeeltelijk in de schaduw. Directe zon moet worden vermeden. Lulos geeft de voorkeur aan voedselrijke, vrij vochtige grond die zelden of nooit uitdroogt. Temperaturen rond de 18-20 ° C zijn ideaal voor de groei. Je moet ongeveer een vierkante meter ruimte voor elke lulo-plant overlaten vanwege de spreidende bladeren. Voor het planten in potten, maar ook ter verbetering van schrale tuingronden raden wij aan om een ​​voedingsrijke organische kwaliteit potgrond te gebruiken, zoals de onze Plantura biologische tomaat & groenteaarde. Graaf een voldoende groot plantgat en plaats de jonge planten hierin, niet dieper dan voorheen in de pot. Nu opvullen met substraat, rondom licht aandrukken en daarna de lulo krachtig water geven.

Verzorging van de Lulo

Lulo's zijn over het algemeen gemakkelijk te verzorgen omdat ze niet hoeven te worden gesneden of gestript, in tegenstelling tot veel tomaten. De planten hebben echter altijd voldoende vocht nodig en moeten daarom water krijgen. De bemestingsbehoefte van de lulo kan worden vergeleken met die van tomaten. Bemesting is zinvol vanaf ongeveer half juni, wanneer de Naranjilla de eerste bloemknoppen begint te ontwikkelen en de voedingsstoffen uit de potgrond grotendeels zijn opgebruikt. Een organische vloeibare meststof zoals de onze Plantura biologische tomaten & plantaardige mest, kan gemakkelijk over het gietwater worden verdeeld. De bemesting vindt regelmatig plaats, ongeveer een keer per week, in een dosering van 15-25 ml per 5 liter water.

Is Solanum quitoense winterhard? De Naranjilla is niet winterhard, hij gedijt alleen bij temperaturen boven het vriespunt. Omdat het echter een meerjarige plant is, is het de moeite waard om te overwinteren. Lulos moet worden verplaatst naar heldere, verwarmde winterverblijven bij temperaturen onder 5 ° C. Als er voldoende licht is en temperaturen rond de 15 - 18°C ​​die niet te warm zijn, kan de Lulo ook in huis of appartement overwinteren. In de winter wordt er uiterst spaarzaam water gegeven en alleen als dat nodig is om plantenziekten te voorkomen, zoals: Grijze schimmel (Botrytis cinerea) in de winterverblijven. Bemesting is pas in het voorjaar van volgend jaar nodig.

Oogst, gebruik en smaak van de lulo

De bessen worden zo volledig rijp mogelijk geoogst voor verse consumptie en verwerking. De vrucht van de lulo wordt duidelijk oranjegeel als hij rijp is en de vruchtsteel ziet er droog en bruin uit. In Centraal-Europa rijpen de eerste Naranjilla's de een na de ander vanaf september. Als de vruchten bij de winterstalling vanaf eind oktober nog niet volledig rijp zijn, kunnen ze bij koele temperaturen boven de 10°C nog binnen geoogst en gerijpt worden. Wanneer ze op een koele plaats worden bewaard, zijn rijpe bessen ongeveer een maand houdbaar.

De smaak van de lulo is te omschrijven als fruitig en zuur. De vruchten bevatten grotere hoeveelheden vitamine A en C. Het aromatisch-zure vlees van de lulos wordt bij voorkeur bestrooid met een beetje suiker en vervolgens uit de dikke fruitschil geschept. In Zuid-Amerika zijn de vruchten vooral populair in ijs of de populaire frisdrank Lulada. Alleen de pluisjes worden van de bessen gewreven en vervolgens worden ze in hun geheel gepureerd met water, suiker en ijs. Naast desserts zoals gebak of gebakken fruit kunnen ook lulosap, jam, siroop en fruitwijn gemaakt worden om de houdbaarheid te verlengen.

Een familielid van de lulo is de perenmeloen of ook Pepijn (Solanum muricatum). We introduceren de exoten en geven tips hoe je ze in je eigen tuin kunt kweken.