Rode kool: verzorgen, oogsten & gebruiken

Rode kool, ook wel rode kool of rode kool genoemd, is een populaire wintergroente. We vertellen je hoe je er goed voor zorgt en waar je op moet letten bij het oogsten van rode kool.

Rode kool (Brassica oleracea var. hoofdletter F. rubra) is waarschijnlijk een van de meest typische Duitse bijgerechten voor hartige gerechten, vooral in de winter en kersttijd. U hoeft niet meer te vertrouwen op de kool uit de supermarkt of uit de pot, want de roodblauwe koolsoort gedijt ook goed in de moestuin. We leggen je uit hoe je het gezonde kruid zelf kweekt en goed verzorgt.

Rode kool: herkomst, eigenschappen en smaak

De oorspronkelijke vorm van rode kool (Brassica oleracea var. hoofdletter F. rubra) is nog steeds te vinden aan de Atlantische kusten van Frankrijk, Ierland en Engeland, namelijk wilde kool, de oorsprong van veel moderne koolsoorten. Al in de 12e In de 19e eeuw noemde Hildegard von Bingen voor het eerst rode kool met de naam "rubeae caules", wat zoiets als "roodachtige stengel" betekent. Rode kool is een gecultiveerde vorm van de groentekool (

Brassica oleracea) en behoort daarmee tot het geslacht van sluitkool (Brassica), een lid van de kruisbloemige familie (Brassicaceae). De rode kool heeft regionaal veel verschillende namen en wordt onder andere rode kool, blauwe kool, blauwe kool, rode kool of blauwe kool genoemd.

De ronde koolkoppen vormen dicht op elkaar staande bladeren die afhankelijk van de pH-waarde en bodemsamenstelling een andere kleur kunnen aannemen, waardoor rode kool een bekende bodemindicator is. Wanneer het op zure grond wordt gekweekt, ontwikkelt het een roodachtige tint, terwijl het op alkalische gronden de neiging heeft om blauwachtig te lijken. Het zien van de rode kool in bloei is nogal atypisch, omdat het een tweejarige plant is en meestal in het eerste jaar wordt geoogst, voordat de bloeiwijze zich in het tweede jaar ontwikkelt. Om de bloem te vormen heeft de kool in de winter een rustfase van vier weken nodig, waarin de temperaturen rond de 0°C liggen. De bloeiwijze kan uiteindelijk wel 90 cm hoog worden en vormt tussen mei en juni gele rode koolbloemen ter grootte van een vingernagel, elk met vier bloembladen. De bloemen worden bestoven door insecten, maar kunnen zichzelf ook bestuiven. De rode kool vormt zaden van de bevruchte bloemen, die van nature door de wind worden verspreid.

De kleur van de rode kool kan ook worden beïnvloed door de manier waarop deze wordt gekookt. Door bijvoorbeeld azijn of zure appels toe te voegen, wordt de kool wat zuurder en rood. Rode kool smaakt zoet, mild en heeft een lichtzoete toon, die goed te combineren is met fruit, maar ook heel goed samengaat met hartige gerechten.

Rode kool onderhouden: goed bemesten en water geven

Rode kool is gemakkelijk te verzorgen in de teelt als de bodem en de standplaatscondities goed zijn. Met ideale omstandigheden en een lage plaagdruk geeft het de hobbytuinier aromatische en grote hoofden die gemakkelijk kunnen worden bewaard. Aan de andere kant, als de omstandigheden slecht zijn of als de kool wordt aangevallen door ongedierte, kan dit ook woede en frustratie veroorzaken.

Details over de teelt, zoals de juiste plantafstand of het aanhouden van een vruchtwisseling, vindt u in ons speciale artikel over Rode kool planten.

Als sterk consumerende plant is bemesting erg belangrijk voor rode kool, waarbij met name stikstof en kalium de groei bevorderen. Met een hoog niveau van organische bemesting kan de opbrengst aanzienlijk worden verhoogd. Voorzichtigheid is echter geboden, aangezien overbemesting de kool vatbaar maakt voor ziekten, kan deze een onaangename zwavelachtige smaak krijgen en verdwijnt het aroma. Een meststof met een hoge concentratie kalium bevordert de juiste aanvoer van de plant, voorkomt smaakverandering en zorgt voor een gezonde groei van de kool. Bijvoorbeeld de onze Plantura biologische tomatenmest Door zijn kalium-geaccentueerde nutriëntenverhouding is hij bij uitstek geschikt om tomaten- en koolsoorten zo goed mogelijk te leveren. In de productie gebruiken we geen dierlijke producten en gaan we uit van een maximaal aandeel organische componenten, die het bodemleven en ideale groeiomstandigheden voor de planten bevorderen creëert. Het is het beste om de rode kool nog twee keer te bemesten naarmate hij wordt geplant en groeit. Op deze manier worden de koolkoppen gelijkmatig van voedingsstoffen voorzien. Late rassen mogen vanaf september niet meer worden bemest, omdat de voedingsstoffen in het koude seizoen niet kunnen worden opgenomen. Bij eerdere rassen is het echter raadzaam om drie weken voor de oogst geen bemesting meer te krijgen.

De rode kool heeft voldoende water nodig voor een gezonde groei en moet daarom vooral tijdens de droge zomermaanden regelmatig en intensief worden bewaterd. Hoewel de plant periodes van droogte overleeft, lijden de kwaliteit en grootte van de koppen eronder.

Veel voorkomende plagen en ziekten van rode kool

Rode kool worstelt met de plagen en ziekten die typisch zijn voor kool. Het ongedierte omvat: Kleine koolvlieg (Delia radicum), de belangrijkste plaag voor sluitkool. Maar ook de koolluis (Brevicoryne brassicae), de steenkooluil (Mamestra brassicae), de rups van de Koolwitjes (Pieris rapae) en de witte vlieg (Wittevlieg van de familie Aleyrodidae) kunnen problemen veroorzaken. Naast insecten en een aantasting door koolcysten (Heterodera cruciferae) of stamNematoden (Ditylenchus dipsaci) de plant aanzienlijk beschadigen. Jonge planten moeten na het uitplanten buiten staan Slak schade te beschermen. Een van de gevaarlijkste ziekten voor rode kool is: Carbonische hernia (Plasmodiophora brassicae) - een schimmelziekte die de groei negatief beïnvloedt en ervoor zorgt dat de bladeren verwelken. Zoals bij alle koolsoorten dient voor hetzelfde bed een teeltonderbreking van drie tot vijf jaar in acht te worden genomen om de verspreiding van ziekten te voorkomen.

Rode kool oogsten en bewaren

De oogsttijd voor rode kool begint in juli, afhankelijk van het ras. Latere rodekoolsoorten verdragen vorst doorgaans probleemloos, zolang de temperaturen maar niet onder de -4°C komen. De kool kan in het bed blijven totdat deze wordt gebruikt en kan op deze manier worden "bewaard". Om de rode kool te oogsten wordt met een scherp mes de steel onder de kool doorgesneden en het overtollige blad wordt verwijderd. Late rassen kunnen na de oogst ondersteboven aan de stengel worden gehangen en tot februari veilig worden bewaard in een koele kelder of garage. Voor verwerking dienen de buitenste rodekoolbladeren te worden verwijderd. Rode kool kan ook buiten bewaard worden in aarden palen.

Tip: In milde streken kan rode kool ook in de herfst worden gezaaid en vervolgens in mei worden geoogst.

Gebruik en ingrediënten

Rode kool kan zowel rauw als gekookt gegeten worden. De bekendste toepassing is waarschijnlijk de rode kool uit blik, een heerlijk bijgerecht, vooral bij hartige gerechten. Rode kool mag niet te lang worden gekookt, anders verliest het waardevolle ingrediënten en zijn smaak. Het is beter om de kool langzaam op te warmen. Maar hoe blijft rode kool rood als hij wordt gekookt? Door een beetje zuur toe te voegen - zoals azijn of zure appels - blijft de kleur van de rode kool behouden. Rode kool is ook ideaal als rauwe groente - als kleurrijke toevoeging aan traditionele salades of als rode koolsalade.

Als u de rode kool wilt bewaren en tegelijkertijd van snel bereide bijgerechten wilt, kunt u de rode kool inkoken en indien nodig snel opwarmen. Het is iets minder arbeidsintensief om de gesneden rode kool in te vriezen. In de koelkast is het ongeveer zes weken houdbaar.

Wat maakt rode kool zo gezond? Door de ingrediënten is rode kool niet alleen aromatisch en lekker, maar ook nog eens ontzettend gezond: ijzer en andere mineralen, antioxidantkleurstoffen (anthocyanines), vezels en vitamine C. bevatten. Vooral vanwege de anthocyanen moet je rode kool niet te lang koken of rauw eten.

De naam doet al vermoeden dat de koolsoorten aan elkaar verwant zijn. We vertellen je hoe Van originele kool tot bekende koolsoorten werd gekweekt.