De diepblauwe Isabella-druif maakt indruk met zijn karakteristieke wilde bessensmaak. Het ras is bij uitstek geschikt voor de productie van roséwijn en tafeldruiven.
De robuuste en ziekteresistente Isabella-druif maakt indruk met zijn aroma van wilde bessen en het brede scala aan verwerkingsmogelijkheden. Hier laten we zien waar de oude druivensoort vandaan komt en hoe je de Isabella druif in je eigen tuin kweekt.
inhoud
- Isabella-druif: profiel
- Oorsprong en geschiedenis
- Smaak en kenmerken van de druivensoort ‘Isabella’
- Bijzonderheden bij de teelt en verzorging van de tafeldruif
- Oogsten en verwerken van Isabella-druiven
Isabella-druif: profiel
| fruit | Tafel en druiven, middelgroot - groot, ovaal, diepblauw |
| smaak | Uitgesproken "fox tone" (aardbeiensmaak) |
| Oogst tijd |
Midden laat |
| Kracht | Sterk groeiend |
| klimaat | Zonnig, warm, alleen op het zuiden |
| Ziekten en plagen | Bestand tegen phylloxera en echte meeldauw |
| Gevoeligheid voor vorst | Kleine hoeveelheid |
Oorsprong en geschiedenis
De Isabella-druif komt oorspronkelijk uit de VS en is al sinds 1816 bekend. In de tweede helft van de 19e In het begin van de 20e eeuw leden de meeste Europese druivenrassen ernstige misoogsten vanwege hun gevoeligheid voor phylloxera. Omdat de uit de VS afkomstige Isabella-druif resistent is tegen deze plaag, verspreidde het ras zich snel in Europa. Zelfs vandaag de dag is het hier nog bijna overal te vinden. De Isabella-druif komt ook voor in het Oostenrijkse Burgenland en wordt daar gebruikt voor de productie van de lokale wijnspecialiteit Uhudler.
Waarom is de Isabella-druif verboden? Allereerst: de particuliere teelt van Isabella-druiven is toegestaan en brengt geen juridische moeilijkheden met zich mee.
Maar waarom rijst de vraag naar een verbod op Isabella-druiven eigenlijk? In tegenstelling tot de meeste gecultiveerde druiven, is de Isabella-druif een directe producent. Hij is niet geënt, dat wil zeggen: hij groeit op zijn eigen wortel en is niet geënt op een ander substraat. Binnenlandse direct-producerende rassen zijn sinds de 20e in Europa verkrijgbaar Verboden vanaf de 20e eeuw tot op de dag van vandaag om phylloxera-besmetting te voorkomen. Sindsdien moesten Europese rassen worden verfijnd op Amerikaanse, phylloxera-resistente basen. Omdat de Isabella-druif een Amerikaans direct carrier-ras is, is hij sowieso resistent tegen de plaag. Desalniettemin valt het officieel nog steeds onder de historische wet, wat een belemmering is, vooral in de commerciële teelt. De eigen teelt van de Isabella-druif is toegestaan.
Door de intense smaak van wilde bessen is de Isabelle-druif heel anders van smaak dan de Europese druivensoorten. Lange tijd werd de kwaliteit van het ras als minderwaardig beoordeeld vanwege de inherente smaak. Wijnen gemaakt van Isabella-druiven worden tegenwoordig steeds populairder onder wijnkenners.
Smaak en kenmerken van de druivensoort ‘Isabella’
De karakteristieke smaak van de Isabella-druif wordt in wijnkringen de "vostint" genoemd, die sterk doet denken aan bosbessen. Daarom wordt het druivenras vaak de aardbeidruif 'Isabella' genoemd.
Isabella-druiven bevatten zaden. De bessen zijn middelgroot, ovaal en zwaar gematteerd. Een dikke, donkerblauwe schil omringt het geleiachtige, roze vruchtvlees. De druiven zijn geschikt voor het maken van zowel roséwijnen als tafeldruiven.
Bijzonderheden bij de teelt en verzorging van de tafeldruif
Aangezien de Isabella-druif een zeer goede vorstbestendigheid heeft, is teelt in koelere streken ook een optie. Een huismuur op het zuiden of iets dergelijks biedt optimale omstandigheden. Zoals bij alle druivensoorten is een standplaats met goede luchtverplaatsing een voordeel om ervoor te zorgen dat het fruit snel droogt en om ziektes als schimmel en echte meeldauw op de wijn te voorkomen. Als de wijnstok een dergelijke standplaats wordt aangeboden, zijn er geen maatregelen tegen echte meeldauw en phylloxera nodig en is de Isabella-druif ook zeer resistent tegen andere schimmelziekten.
trouwens: Omdat het druivenras ‘Isabella’ op eigen wortels groeit, kan het heel gemakkelijk worden vermeerderd met stekken of zinkstokjes. Zoals deze vegetatieve voortplanting werkt, kunt u meer lezen in ons relevante artikel.
De grond moet diep en doorlatend zijn voor de diepgewortelde wijnstok. In de De wijnstok planten In het voorjaar of het late najaar raden wij aan om het substraat los te maken en kunstmest toe te voegen zodat het jongvee optimale startomstandigheden heeft. Een belangrijke onderhoudsmaatregel is het jaarlijks snoeien van de wijnstok om de wijnstok gezond, compact en productief te houden. De krachtige groei van het druivenras ‘Isabella’ is goed te beheersen door middel van een medium snoeimethode. Een regelmatige en aangepaste bemesting is ook een van de belangrijke onderhoudsmaatregelen en is opgenomen in ons speciale artikel voor Wijnstokken bemesten precies uitgelegd.
Tip: Als groeikrachtige variëteit met opvallend lange ranken kan de druivensoort ‘Isabella’ ook als pergola worden gekweekt. De knoestige scheuten zien er ook in de winter aantrekkelijk uit en de vruchten hangen vrij in de nazomer.
Oogsten en verwerken van Isabella-druiven
Isabella-druiven hebben voldoende suikergehalte voor het persen van wijn. De Isabella-druif heeft zich met name bewezen voor de productie van roséwijnen. Maar met zijn zoete bessenaroma heeft het ras ook zijn weg gevonden naar de tafeldruif voor verse consumptie. Isabella-druiven zijn geweldig voor het maken van cakes, gelei, chutneys en sap. Van begin augustus tot half oktober rijpen de vruchten onregelmatig en kunnen ze beetje bij beetje worden geoogst, wat vooral voordelig is voor verse consumptie.
Zodat niet te veel van de heerlijke bessen van tuinders tijdens de oogsttijd gegeten worden, heeft een trotse wijnstokeigenaar soms te maken met allerlei geïnteresseerden doorzetten. We zullen je ondersteunen en uitleggen hoe je het moet doen Druiven tegen vogels en wespen beschermt.