De diepblauwe Isabella-druif maakt indruk met zijn karakteristieke bosbessmaak. De variëteit is ideaal voor de productie van zowel roséwijn als tafeldruif.
De robuuste en ziekteresistente Isabella-druif maakt indruk met zijn aroma van wilde bessen en veelzijdige verwerkingsmogelijkheden. Hier laten we zien waar de oude druivensoort vandaan komt en hoe je de Isabella druif in je eigen tuin kunt telen.
inhoud
- Isabella-druif: profiel
- oorsprong en geschiedenis
- Smaak en kenmerken van het druivenras ‘Isabella’
- Eigenaardigheden bij de teelt en verzorging van tafeldruiven
- Oogsten en verwerken van Isabella-druiven
Isabella-druif: profiel
| fruit | Tafel en druiventros, medium - large, ovaal, diepblauw |
| de smaak | Uitgesproken "Fox tone" (aardbeiensmaak) |
| oogst tijd |
gemiddeld laat |
| kracht | Sterke groei |
| klimaat | Zonnig, warm, alleen op het zuiden |
| ziekten en plagen | Bestand tegen phylloxera en meeldauw |
| vorstgevoeligheid | Kleine hoeveelheid |
oorsprong en geschiedenis
De Isabella-druif komt oorspronkelijk uit de VS en is al sinds 1816 bekend. In de tweede helft van de 19e Aan het begin van de 20e eeuw leden de meeste Europese druivenrassen ernstige misoogsten vanwege hun gevoeligheid voor phylloxera. Omdat de Isabella-druif, afkomstig uit de VS, resistent is tegen deze plaag, verspreidde het ras zich snel naar Europa. Zelfs vandaag de dag is het nog bijna overal te vinden. De Isabella-druif wordt ook gevonden in Burgenland in Oostenrijk, waar hij wordt gebruikt om de lokale wijnspecialiteit Uhudler te maken.
Waarom is de Isabella-druif verboden? Allereerst: de particuliere teelt van de Isabella-druif is toegestaan en brengt geen juridische moeilijkheden met zich mee.
Maar waarom is er überhaupt een vraag over een verbod op de Isabella-druif? In tegenstelling tot de meeste gecultiveerde druivensoorten, is de Isabella-druif een direct geproduceerde druif. Hij is niet geënt, wat betekent dat hij op zijn eigen wortel groeit en niet op een ander substraat is geënt. Inheemse direct-producerende variëteiten zijn sinds de 20e eeuw beschikbaar in Europa. Verboden tot vandaag om phylloxera-besmetting te voorkomen. Sindsdien moesten Europese rassen worden geënt op Amerikaanse, phylloxera-resistente stammen. Omdat de Isabella-druif een Amerikaans direct-producerend ras is, is hij sowieso resistent tegen de plaag. Desalniettemin valt het officieel nog steeds onder de historische wet, wat een belemmering is, vooral in de commerciële teelt. Eigen teelt van de Isabella-druif is echter wel toegestaan.
Door de intense smaak van wilde bessen smaakt de Isabelle-druif heel anders dan de Europese druivensoorten. Lange tijd werd de kwaliteit van het ras als minderwaardig beoordeeld vanwege de inherente smaak. Tegenwoordig worden wijnen gemaakt van Isabella-druiven echter steeds populairder bij wijnkenners.
Smaak en kenmerken van het druivenras ‘Isabella’
De karakteristieke smaak van de Isabella-druif wordt in wijnkringen de "Fox Tone" genoemd, die intens doet denken aan wilde bessen. Daarom wordt het druivenras ook vaak de aardbeidruif 'Isabella' genoemd.
Isabella-druiven bevatten zaden. De bessen zijn middelgroot, ovaal en zwaar gematteerd. Een dikke, donkerblauwe schil omringt het geleiachtige, roze vruchtvlees. De druiven zijn zowel geschikt voor de productie van roséwijnen als als tafeldruif.
Eigenaardigheden bij de teelt en verzorging van tafeldruiven
Omdat de Isabella-druif zeer winterhard is, kan hij ook in koelere streken worden geteeld. Een huismuur op het zuiden of iets dergelijks biedt optimale omstandigheden. Zoals bij alle druivensoorten is een standplaats met een goede luchtverplaatsing voordelig om ervoor te zorgen dat het fruit snel droogt en om ziektes zoals schimmel en echte meeldauw op de wijn te voorkomen. Als de wijnstok een dergelijke standplaats wordt aangeboden, zijn er geen maatregelen tegen meeldauw en druifluis nodig en is de Isabella-druif ook zeer resistent tegen andere schimmelziekten.
trouwens: Omdat het druivenras 'Isabella' op eigen wortels groeit, kan het zeer eenvoudig worden vermeerderd via stekken of gelaagdheid. Zoals deze vegetatieve vermeerdering werkt, kunt u er meer over lezen in ons speciale artikel.
De grond moet diep en goed gedraineerd zijn voor de diepgewortelde wijnstok. In de aanplant van de wijnstok In het voorjaar of het late najaar raden wij aan om het substraat los te maken en kunstmest toe te voegen zodat het jongvee optimale startomstandigheden heeft. Een belangrijke zorgmaatregel is het jaarlijks snoeien van de wijnstok om de stam gezond, compact en productief te houden. De sterke groeikracht van de 'Isabella'-druivensoort is goed onder controle te houden door middel van een medium snoeimethode. Een regelmatige en aangepaste bemesting is ook een van de belangrijke zorgmaatregelen en wordt besproken in ons speciale artikel over Wijnstokken bemesten precies uitgelegd.
Tip: Als groeikrachtig ras met opvallend lange ranken kan het druivenras 'Isabella' ook als pergola geteeld worden. Ook in de winter zien de knoestige scheuten er aantrekkelijk uit en in de nazomer hangen de vruchten vrij.
Oogsten en verwerken van Isabella-druiven
Isabella-druiven hebben voldoende suikergehalte voor het maken van wijn. De Isabella-druif is bijzonder nuttig gebleken voor de productie van roséwijnen. Maar met zijn zoete bessenaroma heeft het ras ook zijn weg gevonden naar tafeldruiven voor verse consumptie. Isabella-druiven zijn uitstekend geschikt voor het maken van cakes, gelei, chutneys en sap. Van begin augustus tot half oktober rijpen de vruchten onregelmatig en kunnen ze geleidelijk worden geoogst, wat vooral voordelig is voor verse consumptie.
Zodat in de oogsttijd niet te veel van de heerlijke bessen van de dierentuinbewoners gegeten worden, moet een trotse wijnstokeigenaar zich soms verdedigen tegen allerlei belanghebbenden doorzetten. Wij ondersteunen u en leggen uit hoe u: Druiven tegen vogels en wespen beschermt.