Is de aardbei een noot of een vrucht?

Aardbeien zijn populair bij zowel volwassenen als kinderen. Ze kunnen in bijna elke tuin worden geplant als je een paar tips en hints volgt. Sommige mensen raken echter een beetje in de war als ze worden gevraagd of de smakelijke rode vrucht eigenlijk een noot is?

fruit of noot?

Botanisch gezien behoren aardbeien tot de zogenaamde verzamelvruchten. Want de geelgroene "stippen" die je op een aardbei vindt, zijn eigenlijk kleine nootjes, oftewel zaadjes. Deze zaden worden omsloten door verhoute fruitmuren. Het eigenlijke, rode vruchtvlees, dat zo aromatisch smaakt, is eigenlijk de hooggewelfde basis van de bloem. Dit wordt over het algemeen aangezien voor een vrucht. Hierdoor noemen veel experts de heerlijke aardbei ook wel een valse vrucht.

Het zaaien van de zaden

Om aardbeien met succes te laten groeien, heb je nodig:

• aardbei zaden
• zaaibakjes
• zaad grond
• Misschien wat etiketten
• binnenkas
• prik stok
• Potten gemaakt van organisch materiaal

Eerst leg je voldoende zaaiaarde in de meegeleverde zaaibakjes. Vervolgens worden de aardbeienpitten voorzichtig over de grond verspreid, zachtjes aangedrukt en heel voorzichtig bedekt met een heel klein beetje aarde. Deze moet ook licht worden aangedrukt, zodat de zaden in de grond blijven. Afhankelijk van de behoefte kunnen de zaaibakjes nu voorzien worden van een geschreven label en zorgvuldig bewaterd worden. De zaaibakjes kun je het beste op de vensterbank in een kweekbak zetten. De ideale temperatuur is daar 16 tot 18 graden Celsius. Om schimmelvorming te voorkomen, moeten de ventilatiesleuven op zonnige dagen enige tijd worden geopend. Dan moet je nog even geduld hebben, want aardbeien ontkiemen van nature heel langzaam. Na ongeveer zes tot acht weken zijn de zaailingen meestal zo'n twee centimeter hoog. Op dit punt kunnen ze heel voorzichtig worden losgelaten met behulp van een prikstok. Je kunt de planten dan het beste per stuk in een pot van organisch materiaal zetten. Hierdoor is later bij het uitplanten geen verpotten meer nodig, de potten verteren vanzelf.

De juiste locatie

Voordat u uw zaailingen in de tuin zet, moet u een ideale locatie voor ze vinden. Het zou idealiter de volgende kenmerken moeten hebben:

• Neutrale tot lichtzure tuingrond
• Voedselrijke, goed doorlatende tuingrond
• Volle zon zonder schaduw

De blootstelling van de planten

Uitplanten in de volle grond zodra de jonge aardbeiplantjes meerdere, grotere bladeren hebben, stevig groeien en het weer het toelaat. Idealiter zou het klimaat warm en zonnig moeten zijn. In de regel vindt het planten plaats van mei tot augustus. Dit verschilt echter per ras. Bij het planten in de tuingrond moet erop worden gelet dat de grond in de biologische potten gelijkmatig vochtig is. De "leerlingen" worden vervolgens in een eerder gegraven kuil geplaatst, voorzichtig naar binnen geduwd en bedekt met aarde. Vervolgens wordt de grond rond de plant stevig aangedrukt en goed bewaterd. In de rij dient een plantafstand van 20 tot 30 centimeter te worden aangehouden. Afhankelijk van het ras kunnen de heerlijke vruchten vanaf ongeveer juni worden geoogst.

Optimale verzorging

De aardbeienplanten dienen over het algemeen onkruidvrij gehouden te worden. Als er in de zomer langere droge periodes zijn of als de grond is uitgedroogd, moet er water worden gegeven. Idealiter wordt de grond over het algemeen vochtig gehouden. Zorg er bij het besproeien voor dat noch de vruchten, noch de bladeren of het "hart" van de planten in contact komen met water. Het wordt ook aanbevolen om de ranken vroegtijdig te verwijderen.

Bevruchten

Voor aardbeien wordt organische mest aanbevolen. Over het algemeen moeten kalium en fosfor worden bemest. De eerste bemesting begint aan het begin van de knopvorming, ongeveer drie weken na het planten. Een tweede bevruchting vindt plaats in augustus of september. Dit moet na de oogst worden gedaan, maar voordat de knoppen voor het volgende jaar worden gevormd. Hier wordt zo'n 50 tot 70 gram biologische bessenmeststof per vierkante meter zorgvuldig in verwerkt.

Vermeerder je eigen planten

Aardbeien zijn gemakkelijk zelf te vermeerderen. Het enige wat je hoeft te doen is de spruiten te kweken. Deze worden na de oogst in eerste instantie niet verwijderd. Als ze dan ongeveer 40 centimeter lang zijn, kunnen ze afzonderlijk worden gebruikt en zo groeien.

Makkelijk overwinteren

Ter voorbereiding op de winter worden eerst alle bladeren verwijderd zodat er geen ziekteverwekkers of schimmels kunnen ontstaan. Het hart van de plant mag niet beschadigd zijn. Als de grond is losgemaakt en bemest, kan er een deken van vurenhouten takken of beschermvlies over de planten worden gelegd.

Mogelijke ziekten

Aardbeienplanten kunnen aan verschillende ziekten lijden, waaronder:

• wortelstok rot
• brandpuntsziekte
• Rode wortelrot
• grijze schimmelrot
• meeldauw
• Violette vlekziekte
• schimmel groei

Sommige ziekten, zoals schimmelgroei, kunnen worden voorkomen door de planten niet te vaak water te geven. Het is altijd handig om de aardbeien goed in de gaten te houden en in geval van nood een speciaalzaak te raadplegen. Sommige producten worden daar aangeboden om een ​​breed scala aan ziekten te behandelen.

Ongedierte: Gevaar voor de aardbeiplanten

Naast verschillende ziekten tasten dierlijke plagen vaak de aardbeienplanten aan. Deze omvatten onder andere:

• slakken
• snijwormen
• draadwormen
• bladluizen
• Aardbei Bloesemkever (Kever)
• aardbei loopkever

Als het niet mogelijk is om het ongedierte te verwijderen, is ook een bezoek aan een speciaalzaak aan te raden. Daar vindt u een breed scala aan bestrijdingsmiddelen tegen ongewenste plagen.

Met een beetje geduld voor je eigen oogst

Met de juiste zorg en geduld is het heel goed mogelijk om sterke en gezonde aardbeiplanten te kweken die een veelheid aan toppen produceren. Wel dient u de planten goed in de gaten te houden, zodat u snel kunt handelen bij een ziekte of plaagplaag.

Een kennislacune en zijn achtergrond

De Latijnse naam voor de aardbei is Fragaria vesca, wat zoiets betekent als eetbare geur.

Bessen zijn vruchten waarvan de zaden zijn ingebed in het sappige vruchtvlees. Zoals bij druiven bijvoorbeeld. Bij aardbeien zijn de vruchten echter te herkennen als kleine geelbruine pitjes op de buitenste schil van de vrucht. Het zijn nootjes, die elk hun eigen eierstok of eierstok hebben is gemaakt van zijn eigen zaadknop. Zo bezien is de aardbei een verzameling van vele losse noten. Deze opeenhopingen worden verzamelvruchten genoemd. Frambozen en bramen zitten er ook bij. Als je op de noten bijt, barst het ook een beetje.

Wat de rode aardbei voor ons is, die we met overgave eten, is niets anders dan de vlezige volgroeide bloemas van de aardbeiplant. Het is het witte merg van de basis van de bloem, dat tijdens het rijpen vanaf de rand gekleurd wordt door plantaardige rode pigmenten. De kleine groene ring van vijf bladeren op de aardbeivrucht is niets meer dan de kelkblaadjes van de originele aardbeienbloesem.

Geen aardbeien en geen pinda's

Dat de aardbei een noot is, verklaart ook waarom mensen met een notenallergie vaak ook allergisch reageren op aardbeien. Over gek gesproken: de taalverwarring gaat nog verder! Net zoals aardbeien geen bessen zijn, zijn ook pinda's botanisch gezien geen noten, maar peulvruchten en dus verwant aan erwten en bonen.

Meer informatie over aardbeien