Hip dak informatie: Structuur en constructie

Vooral historische schuren, loodsen en pakhuizen imponeren regelmatig met hun imposante schilddak. Met de keuze voor deze dakvorm werden zeer praktische doelen nagestreefd. Dit geeft het schilddak een historische flair, maar het is nog steeds populair. De voordelen die het met zich meebrengt en hoe het is opgebouwd wordt hier duidelijk uitgelegd.

Wat is een schilddak?

De typische ontwerpkenmerken van een schilddak zijn:

• Lijnsymmetrische, hellende hoofddakvlakken met een gemeenschappelijke nok
• In plaats van klassieke gevelwanden zijn er ook schuine dakvlakken
• Consistente dakrandhoogte van alle vier de dakvlakken
• Gewoonlijk hebben de hoofddakvlakken en heupvlakken elk dezelfde helling

Het schilddak pikt typische elementen van het zadeldak op en wijkt er alleen van af in het gebied van de gevels door de extra schilddakgebieden. Uiteindelijk is het schilddak een ondersoort of wijziging van het zadeldak. In tegenstelling tot het zadeldak dat tegenwoordig in vele vormen voorkomt, wordt een schilddak gebruikt vanwege de doorlopende dakrand en de kruispunten van de hoofd- en Heupvlakken worden meestal nog symmetrisch gebouwd, dat wil zeggen met een nok in het midden van het gebouw en identieke hellingshoeken van de tegenoverliggende dakvlakken.

De geschiedenis van het schilddak

Bij het horen van de term schilddak denken veel mensen eerst aan de kenmerkende tiendenschuren van de afgelopen eeuwen. In feite zijn deze uitgestrekte opslag- en utiliteitsgebouwen sprekende voorbeelden van deze dakvorm. Het schilddak beleefde in de jaren dertig opnieuw een renaissance. Eeuw, waar herenhuizen en villa's vaak een tegenbeweging vormden tegen het klassieke modernisme waarbij dit vaak als historiserend werd ervaren dak vorm zijn aangeleverd. Maar zelfs vandaag de dag worden woon- en bedrijfsgebouwen keer op keer uitgerust met een schilddak om te profiteren van de creatieve voordelen van het schilddak.

Statische uitdagingen en ontwerpkenmerken

Het klassieke schilddak van vroegere tijden wordt ondersteund door kolommen, of een composiet van kolommen, die de belastingen van de structuur, wind en sneeuw naar de onderliggende muren overbrengen. Dit ondersteuningsnetwerk wordt meestal gecreëerd in de vorm van een staande of liggende stoel. Dit betekent dat uiteindelijk een stabiel frame op het solide deel van het gebouw zit en het eigenlijke dak ondersteunt. Deze groep steunen draagt ​​verschillende evenwijdig aan de dakrand lopende steunen waarop de dakspanten rusten die de dakbedekking vasthouden. Door de vaak royale maatvoering van het schilddak kan naast de bekende elementen dorpel, middengording en nok de middengording verdeeld worden over meerdere evenwijdige gordingen.

Modernere schilddaken met individuele kamers in de dakruimte daarentegen vervangen de draagstructuur vaak door massieve wanden, die tegelijkertijd een dragende functie en kamerafsluiting vormen.

Typische dakconstructies voor een schilddak

Terwijl eerdere schilddaken zonder woongebruik meestal alleen voor panlatten en de uiteindelijke dakbedekking op de spanten zorgden, is de typische dakconstructie tegenwoordig veel uitgebreider. Van binnen naar buiten ziet het er zo uit:

• vermomming, b.v. B. Hout of gipsplaat met verf, gips of behang met onderconstructie van latten (gelijktijdig installatieniveau voor kabels e.d.)
• Luchtdicht niveau, tegelijkertijd druppelbescherming tegen de volgende isolatielaag
• Spantenlaag, tevens isolatielaag tussen spanten, bijvoorbeeld met minerale wol, cellulose of alternatieve, zachte isolatiematerialen
• Onderdakbeplating als watervoerende laag, soms gecombineerd met een extra isolatielaag
• Dakbedekking op onderbouw

Moeten de spanten daarentegen zichtbaar blijven, dan beweegt de isolatielaag naar boven en wordt ofwel als drukvast oppervlak of zacht tussen extra balken boven het dakspantniveau opgebouwd.

Gemeenschappelijke dakbedekkingen

Hoewel het schilddak in theorie alle gangbare dakbedekkingen kan herbergen, is het spectrum van typische dakbedekkingen iets anders:

dakpannen

• vaak te vinden op historische en nieuwe schilddaken
• vereisen een onderconstructie van verticale tengellatten en horizontale tengels
• watervoerend onderdak nodig om regen en sneeuw die onder de stenen waait af te voeren

betonnen dakpannen

• technische uitvoering zoals dakpannen van klei
• Omdat het nog maar enkele decennia als dakbedekking bestaat, is het niet voorgekomen op historische schilddaken

laken

• ook historisch gevonden, maar meestal gebruikt op moderne schilddaken
• Vlakke onderbouw vereist ter hoogte van de achterventilatie, meestal houten bekisting op tengels
• typische materialen koper of lood (historisch), evenals aluminium of titaanzink (modern)

regionale dekkingen

Vooral bij historische schilddaken, maar ook bij nieuwbouw worden steeds vaker regionale dakbedekkingen toegepast. Dit kunnen naast leisteen ook houten shingles zijn, of zelfs riet of stro. De benodigde onderconstructies kunnen net zo variëren als de materialen.

De helling van het dak

Hoewel een schilddak theoretisch mogelijk is met een onbeperkte hellingshoek vanaf 0 graden, heeft bijna geen enkel gerealiseerd dak een hellingshoek van minder dan 15 tot 20 graden. Historische daken hebben daarentegen een veel steilere helling vanaf ca. 35 tot 40 graden. Alle genoemde dakbedekkingen kunnen zonder beperkingen op deze hellingen worden gebruikt, zodat er weinig verbinding is tussen de bedekking en de helling. Alleen historische afdekkingen van riet of stro vertonen een hogere mate van lekkage en gebruiken daarom een ​​hogere hellingshoek om een ​​snellere waterafvoer te bereiken.

Er is geen verband tussen de helling van de hoofdvlakken en de helling van de heupvlakken. Om optische redenen zijn de hellingen echter meestal op een vergelijkbare manier uitgelijnd. Steilere heupvlakken leiden tot een langere nok en dus meer bruikbare ruimte in het dak.

Bovenbouw en armaturen op schilddaken

Aangezien het schilddak een subtype is van het zadeldak, kunnen ook dakconstructies of inbouwelementen zoals dakkapellen, kruisgevels of dakbalkons op evenveel manieren worden aangebracht. Het enige nadeel van het schilddak ten opzichte van deze toevoegingen is de beperking van het dakoppervlak door het schilddak. Elk heupgebied leidt tot een schuine snede van het hoofddakgebied. Als gevolg hiervan zijn dakconstructies op schilddaken meestal geconcentreerd in het midden van het dak, om zowel constructief als visueel niet te conflicteren met de overgangen tussen de dakvlakken.

Voor-en nadelen

Bij het typische schilddak zijn de volgende voor- en nadelen te onderscheiden:

Voordelen

• grotendeels grote, bruikbare zolderruimte
• Vermindering van de gevelwandoppervlakken
• Goede afvoer van regenwater en sneeuw door helling rondom
• Groot optisch gewicht van het dak, waardoor een evenwichtige vormgeving van gebouwen mogelijk is
• Heupvlakken gemakkelijk bij speciale dakvormen, zoals schuine daken, kruis dak Enz. combineerbaar

Nadelen

• Structureel zeer complex
• Groot aantal op te lossen details, zoals dakovergangen, hoekformaties, enz.
• Minder duidelijk leesbaar dan bijvoorbeeld door de verminderde noklengte schuin dak
• Pas vanaf een relatief hoge dakhelling heeft het zin om hem te gebruiken
• Kolomvrije dakruimte (zoals spantendak) niet mogelijk vanwege schilddaken

Meer informatie over dak / zolder