Een waterkan in de vijver planten: instructies

Met onorthodoxe groei is de waterkan een hoofdpijn voor hoveniers bij het planten in de tuinvijver. Bladeren en bloemen tronen boven de grond op vloeiende, meterslange stelen. Onder het wateroppervlak is de drijvende bladplant gedeeltelijk geworteld in de vijverbodem. Deze instructies leggen op een praktische manier uit hoe u uw lokale waterplanten op de juiste manier plant. Een gedetailleerde gids belicht de voorbeeldige zorg van A-Z.

bruikbare informatie

Met glanzend groen, rond blad en felgele bloemen doet het zeeblik denken aan een waterlelie. In feite is de lokale waterplant een van de koortsklaverfamilie met robuuste winterhardheid. Staande en matig stromende wateren met schoon water zijn hun territorium. Overal waar zeekarnen in goede handen zijn, veroveren ze hun territorium boven en onder water. Overstromende stengels tot 150 centimeter lang hebben tal van weelderige groene drijvende bladeren. In de zomer komen er van juni tot september gele bloemen bij. De bladstelen strekken zich meestal uit tot op de bodem van de vijver om daar wortel te schieten. Aan de onderkant van de bladeren bevinden zich talloze hydropots die nuttig zijn als drukke "waterdrinkers". De kleine klieren filteren onophoudelijk overtollige voedingsstoffen uit het water en beroven vervelende algen van hun levensonderhoud.
Het zeeblik is zeldzaam geworden in de vrije natuur. Langs de Donau en in de Bovenrijnvlakte zijn nog grotere afzettingen te vinden. In de rest van Centraal-Europa zijn drijvende bladplanten zo zeldzaam geworden dat ze onder natuurbescherming staan. Een reden te meer voor de milieubewuste hovenier om in zijn eigen waterwereld minimaal één zeeblik te planten en zo bij te dragen aan het behoud van de charismatische vijverplant.

Locatie en vijvergrootte

Op de zonnige tot gedeeltelijk beschaduwde standplaats zijn de zeekarnen in topvorm. Onder de schaduwrijke omstandigheden van een koele vijver zult u tevergeefs zoeken naar de kenmerkende sterbloesems en mooi gevormde bladeren. Ook planten op plekken met weinig licht kunnen hun nuttige functie als natuurlijke algendoder niet vervullen. Omdat de prachtige waterschoonheden de neiging hebben om uitgestrekte uitlopers te vormen, moet het wateroppervlak duidelijk voorbij een minivijver reiken. Een middenvijver tussen de 5 en 15 vierkante meter en 60 tot 80 centimeter diep biedt zeekarnen voldoende capaciteit voor een prachtige groei met een uitbundige bloeiperiode.
Tip: Zeekarnen zijn geweldige probleemoplossers om een ​​vijver op natuurlijke wijze in de volle zon te beschaduwen. De zwemmende zonaanbidders vangen het zonlicht graag op met hun decoratieve bladeren. Planten en dieren in tuinwater die minder zonminnend zijn, hebben hier baat bij.

Waterkwaliteit

Controleer de waterkwaliteit voordat u jonge zeekarnen plant. De zeldzaamheidswaarde, die bescherming verdient, is niet in de laatste plaats te wijten aan een ongeschikte hardheidsgraad en een te hoge pH-waarde in onze wateren. Zo hoort het ideale vijverwater te zijn:

• Licht zure tot neutrale pH tussen 6 en 7
• Zacht water met een hardheidsgraad lager dan 10 ° dH

Watertesten die gemakkelijk te gebruiken zijn, zijn verkrijgbaar in tuincentra en winkels voor vijveraccessoires. Voer de goedkope en ongecompliceerde test uit, ook als het water helder en schoon is. De twee genoemde criteria zijn essentieel voor vitale groei en kunnen niet met het blote oog worden gevonden.

bodemgesteldheid

Alleen in combinatie met de juiste bodemgesteldheid krijgt uw waterwereld de goedkeuring van een zeeblik. Een drassige tot drassige vijverbodem biedt de wortelstokken ideale randvoorwaarden als deze tegelijkertijd rijk is aan voedingsstoffen en een humusstructuur heeft.

planten

De beste tijd om waterkannen te planten is in het voorjaar, wanneer het vijverwater en de ondiepe waterzone volledig zijn ontdooid. Voorgegroeide jonge planten staan ​​meestal in de kwekerspot, die niet geschikt is voor professionele aanplant. Hiervoor zijn speciale plantenmanden verkrijgbaar voor het perfect beplanten van vijverplanten. Verder scoren de praktische manden met als voordeel dat ze de groei van grote zeekannen in toom houden. Hoewel de inheemse waterplanten in de ondiepe waterzone worden gebruikt, migreren ze doelbewust naar gebieden met een waterdiepte van 80 tot 100 centimeter. Verpotten en planten gaan hand in hand wanneer zeekarnen hun weg vinden naar de tuinvijver. Stap voor stap voorbeeldig te werk gaan:

• Vul de plantenmand met waterplantensubstraat of veengrond
• Pot de jonge plant en plant in het midden, met behoud van de vorige plantdiepte
• Verspreid kalkvrij grind op de ondergrond ter bescherming tegen uitspoeling

Plaats de plantenmand op de bodem van de ondiepe waterzone. In dit gebied is het water tussen de 20 en 40 centimeter diep. Veranker de mand niet. Na een overgangsfase van acclimatisatie gaat de zelfbewuste drijvende bladplant zelf op zoek naar zijn favoriete plekje. Als u dit proces niet in gedachten heeft, bevestigt u de plantenmand vanaf een diepte van 60 centimeter direct in de soortconforme waterzone.

Tip: Socialiseer zeekarnen met waterplanten die vergelijkbare eisen stellen. Samen met lisdodde (Typha), iris (Iris pseudacorus) en snoekwier (Pontederia cordata) creëer je een gevarieerde en natuurlijke uitstraling van je waterwereld.

Bevruchten

Bemesting staat zelden op het onderhoudsprogramma voor zeeklikken. De pittoreske vijverplant haalt zijn voedingsstoffen uit twee natuurlijke bronnen. Met lange, slanke wortelstokken wortelt het door het voedzame substraat, waar voortdurend dode plantendelen, micro-organismen en uitwerpselen van vissen worden omgezet in waardevolle humus. De onderkant van de bladeren, die zijn uitgerust met hydropots, halen overvloedige voedingsstoffen uit het water om energiereserves op te bouwen in de plant. Uitgebalanceerd vijverwater maakt een aanvullende voeding overbodig, zoals gebruikelijk is bij conventionele vaste planten in de tuin.
Vergeelde bladeren, slechte groei en schaarse bloemen daarentegen duiden op gebreksverschijnselen. In dit uitzonderlijke geval kan de lijdende zee profiteren van een speciale vloeibare meststof voor waterplanten. Pas de meststof slechts voor een beperkte tijd toe om geen ongewenste algenbloei te veroorzaken. Als de tekortsymptomen verdwijnen, stop dan zo snel mogelijk met de aanvullende inname van voedingsstoffen.

Snee

Planten in de uitbraakbestendige plantmand alleen is niet altijd voldoende om de kracht van zeekarton te beteugelen. Als de lopers zich ongecontroleerd over het wateroppervlak verspreiden, noteer dan een bezuiniging op het zorgplan. De goedmoedige snijtolerantie maakt elke gewenste omtrek mogelijk. Bepoeder grotere sneden met houtskoolpoeder of primair steenmeel om ze te desinfecteren. Door regelmatig dode bladeren en verwelkte bloemen te verwijderen, straalt de drijvende schoonheid altijd een verzorgde uitstraling.

Overwinteren

Voor het begin van de winter ontdoen zeekarnen hun bladeren en trekken zich terug op de vijverbodem. Dankzij winterharde wortelstokken overleven de inheemse waterplanten het koude seizoen ongeschonden. Pas in het voorjaar ontspruiten eerst de lange, dunne bladstelen uit de wortelstok. Drijvende bladeren ontkiemen pas vlak voordat de bloeiperiode in juni begint. Dit proces vereist geen speciale voorzorgsmaatregelen voor de winteropslag. Om ervoor te zorgen dat de dode bladmassa het natuurlijke evenwicht in het water niet verstoort, moet u regelmatig dode bladeren verwijderen.

Vermenigvuldigen

De vermeerdering van zeekarnen lukt zowel volgens de generatieve als de vegetatieve methode. Slechts één exemplaar in het water is voldoende om een ​​hele reeks prachtige nakomelingen te kweken. Hieronder worden beide benaderingen nader toegelicht.

zaaien

Als je mikt op een groter aantal nieuwe zeekarnen, is zaaien een goede optie. Lang giswerk over het eindresultaat is in dit geval overbodig, aangezien het een pure soort is en geen combinatie van verschillende ouderplanten. In de herfst laat een Nymphoides peltata talrijke ciliaatzaden vrij die in fruitcapsules onder water zijn gerijpt. Elk zaadje is uitgerust met kleine luchtkamers zodat het op het wateroppervlak kan drijven. U kunt ervoor kiezen om de zaden af ​​te halen of in te kopen bij speciaalzaken. Zo werkt het zaaien:

• Vul de waterdichte zaaibak met veengrond of kalkarme potgrond
• Druk de zaden op korte afstand 1 à 2 cm diep in het substraat en zeef ze met potgrond
• Druk de ondergrond licht aan met een platte plaat
• Vul kalkvrij water tot 1 cm boven het aardoppervlak
• Opstelling in de gedeeltelijk schaduwrijke locatie bij 18 tot 22 graden Celsius
• Controleer regelmatig het waterpeil in de kom en vul indien nodig bij

Ontkieming begint binnen twee tot vier weken, herkenbaar aan groene bladpunten die door de aarde breken. Als je pupillen boven het wateroppervlak groeien, is het tijd om ze te scheiden in een potje met waterplantengrond. Zet de potten in een kom gevuld met zacht water tot de planttijd in het voorjaar begint.
Als zaden weigeren te ontkiemen, zorgt een koude stimulus voor groei. Plaats hiervoor de zaden vier tot zes weken op het winterse balkon, beschermd door een transparant deksel. In streken met strenge winters de zaden in het groentevak van de koelkast aan de nodige koudeprikkels onderwerpen. Bij 0 tot 4 graden Celsius laten de zaadlobben niet lang op zich wachten.

afdeling

De vermenigvuldiging van zeeblikken is eenvoudiger via het pad van deling. De beste tijd is in het voorjaar, nadat de belangrijkste vorstperiode is afgelopen. Haal de moederplant en de plantenmand uit het water. Vervolgens neem je de wortelstok in je hand om aarde, stenen en dode wortels te verwijderen. Verdeel de schoongemaakte wortelstok met een schop, mes of schaar in meerdere segmenten met een lengte van 10 tot 20 centimeter. Nu kun je elke sectie in een aparte plantenmand planten en op de gewenste plek in het water zetten.

Ziekten en plagen

In de regel hoeft u niet te klagen over ziektes bij een zeekarton. Onder het ongedierte richten waterlelieluizen (Rhopalosiphum nymphaea) zich schaamteloos op andere drijvende bladplanten en sparen ze ook geen zeekarnen. De besmetting is te herkennen aan lichte vlekken op de bladeren en gekrulde bladranden als gevolg van zuigschade. Natuurlijk vallen de luizen zelf meer op dan de symptomen. De 1-2 mm kleine, zwart tot donkergroene insecten koloniseren bladeren en stengels in gastheren. Dodelijk scheiden bladluizen honingdauw uit, die dient als een doelwit voor het zwart maken van schimmels en verstopping van de bladporiën. Bestrijding met chemische insecticiden is verboden vanwege het risico voor vissen en micro-organismen in de vijver. Je bent echter niet volledig weerloos tegen de luizeninvasie.
Hoe correct te handelen:

• Aangetaste delen van de plant afspuiten met een scherpe waterstraal
• Behandel de boven- en onderkant van de bladeren
• Verwijder de luizen van toegankelijke bladeren
• Herhaal de controlemaatregelen dagelijks gedurende een periode van een week

Sea can gardeners melden goed succes met het gebruik van paardenstaartbouillon. U kunt het puur natuurlijke product als kant-en-klare oplossing kopen bij de vakhandel of u kunt het zelf produceren. Breng het spuitmengsel om de 5 tot 10 dagen aan totdat er geen bladluizen meer te zien zijn.