Słonecznik wieloletni ∗ 10 najlepszych wskazówek dotyczących pielęgnacji i sadzenia

Pochodzenie i dystrybucja

Wszystkie z około 67 znanych gatunków słonecznika pochodzą zarówno z Ameryki Północnej, jak i Środkowej, od Meksyku po Kanadę, a każda odmiana ma swój własny naturalny zasięg. Rodzaj słonecznika (bot. Helianthus) należy do rodziny stokrotek (bot. Asteraceae) i jest szczególnie popularny ze względu na jaskrawożółte, wieloramienne główki kwiatowe.

Wygląd i postura

Słoneczniki wieloletnie tworzą liczne, wyprostowane i dość cienkie pędy, na których znajdują się liczne kwiaty. Wysokość wzrostu różni się w zależności od gatunku i odmiany - podczas gdy niektóre gatunki bylin mogą osiągnąć wysokość do 300 centymetrów, inne osiągają jedynie wysokość od 100 do 120 centymetrów. Charakterystyczny jest jednak silnie rozgałęziony i pogrubiony kłącze, z którego u większości gatunków wyrastają dalsze pędy. Słoneczniki wieloletnie zwykle kępują się i tworzą mniej lub bardziej liczne rozłogi.

posługiwać się

Wszystkie rodzaje słoneczników wieloletnich są cennymi roślinami pastewnymi dla pszczół i innych owadów, nawet jeśli są to często bezpłodne rasy hybrydowe. W zależności od wysokości i szerokości wzrostu, niektóre gatunki bardzo dobrze nadają się do sadzenia powierzchniowego, podczas gdy inne są bardziej efektywne jako pasjanse. Rośliny kwitnące ozdabiają rabaty mieszane lub czyste byliny lub Obramowania mogą być używane jako obramowanie, jako osłona prywatności lub jako nasadzenie wokół krawędzi drewna. Jasnożółte kwiaty wyglądają szczególnie wyraźnie jako roślina tła przed innymi bylinami o niebieskich, fioletowych lub czerwonych kwiatach, na przykład ostróżka, pokrzywa indyjska lub pachnąca, topinambur, krwawnik pospolity, Chryzantemy lub astry. Odmiany nisko rosnące mogą być również uprawiane w doniczkach i dlatego są również na balkonie lub do znalezienia na tarasie.

pozostawia

W zależności od gatunku i odmiany liście mają Słonecznik wieloletni mają inny wygląd. Najpopularniejsza forma jest taka sama jak w przypadku gatunków jednorocznych: ząbkowane lub całe, jajowate i duże liście z chropowatymi spodami. Istnieją jednak również inne kształty, takie jak wąskie liście liścia wierzby Słonecznik. U niektórych gatunków liście znajdują się tylko u podstawy łodygi, u innych rozciągają się na całą łodygę. Wszystkie letnie kwiaty są letnie zielone.

Kwitnie i okres kwitnienia

Kwiaty słonecznika wieloletniego są podobne do kwiatów gatunków jednorocznych, ale kwiaty od cytryny do złocistożółtego są zwykle znacznie mniejsze. Jednak odmiany wieloletnie rozwijają nie tylko jeden, ale bardzo liczne kwiaty. Mogą mieć prostą strukturę – z charakterystycznym ciemniejszym środkiem – ale też do połowy wypełnione lub wypełnione. Większość odmian kwitnie późnym latem między sierpniem a wrześniem, ale niektóre pokazują swoją świetność aż do pierwszych przymrozków w październiku lub nawet listopadzie.

owoc

Słoneczniki wieloletnie, podobnie jak ich roczni krewni, również wytwarzają jadalne nasiona słonecznika. Nie dotyczy to jednak wszystkich gatunków, ponieważ wiele odmian jest sterylnych i nie wytwarza owoców ani nasion.

Toksyczność

Wszystkie gatunki Helianthus są nietoksyczne.

Która lokalizacja jest odpowiednia?

Słoneczniki wieloletnie najlepiej kwitną w miejscach nasłonecznionych, ciepłych i osłoniętych. Do tych roślin odnosi się następująca zasada: im więcej słońca, tym lepiej - bo jeśli jest za ciemno, powstaje tylko kilka kwiatów.

piętro

Zasadniczo wieloletnie słoneczniki czują się w miejscu o bogatym w składniki odżywcze, bogatym w próchnicę, piaszczysto-gliniastym i dobrze osuszonym miejscu Gleby ogrodowe o ile nie jest zbyt ciężki i ma pH od obojętnego do zasadowego. Istnieją jednak różne preferencje dotyczące wilgotności podłoża różne typy: Niektórzy wolą raczej suchą glebę, inni jednak świeżą do umiarkowanej wilgoć. Jednak wszystkie gatunki dość dobrze znoszą suszę.

Sadzenie / siew

Młode rośliny można umieszczać na parapecie od późnej zimy i sadzić je na grządce po lodowych świętych. Nasiona kiełkują dość nieregularnie w temperaturze około 20 stopni Celsjusza w ciągu 7 do 21 dni. Konieczne jest przestrzeganie zalecanej odległości sadzenia, zarówno dla roślin, które sam uprawiasz, jak i dla sadzonek - jest to od 80 do 100 centymetrów, w zależności od rodzaju i odmiany. Wymieszaj urobek z dużą ilością kompostu, a następnie energicznie podlej świeżo posadzone byliny. Wskazane jest również zakopanie prętów podtrzymujących, aby wysokie łodygi nie załamywały się ani nie odłamywały.

Podlewanie i nawożenie

Słoneczniki wieloletnie są dość odporne na suszę, ale nie należy pozwolić im wyschnąć. Zapewnij im dużo wody, szczególnie podczas gorących i suchych faz, ale unikaj zmoczenia, a nawet zalania. Nawożenie mineralne ew. Nawozy bogate w azot nie mają większego sensu, ponieważ wpływa to negatywnie na kwitnienie. Zamiast tego zapewnij bylinom dużo kompostu wczesną wiosną i po raz drugi w czerwcu.

Prawidłowo pokrój wieloletniego słonecznika

Ponieważ niektóre odmiany lubią same siać, należy jak najszybciej usunąć martwe łodygi. Ma to również tę zaletę, że cięcie powoduje dłuższą fazę kwitnienia. Niektóre gatunki należy również jesienią lub wiosną przycinać przy ziemi, ponieważ ponownie wykiełkują z kłączy.

Propaguj wieloletniego słonecznika

Słoneczniki wieloletnie łatwo rozmnażają się zarówno przez nasiona, jak i sadzonki ścięte wczesnym latem. Ponadto rośliny rosnące kępami należy dzielić mniej więcej co trzy do pięciu lat – służy to głównie ich odmłodzeniu i zapewnieniu bujnego kwitnienia.

Zima

Słoneczniki wieloletnie są odporne, ale powinny być pokryte chrustem lub podobnym w zimnych porach roku. ä. być chronione przed mrozem. Kłącza - zimujące narządy byliny - znajdują się dość blisko powierzchni ziemi i dlatego są zagrożone przez przymrozki.

Choroby i szkodniki

Słoneczniki wieloletnie to solidne rośliny ogrodowe, które rzadko są atakowane przez choroby lub szkodniki. Prawdziwy pleśń może stanowić problem zwłaszcza w przypadku gatunków wielkolistnych.

Gatunki i odmiany

W przeciwieństwie do jednorocznych gatunków słonecznika Helianthus annuus i Helianthus uniflorus, słonecznik wieloletni jest wieloletnim przedstawicielem tego atrakcyjnego rodzaju roślin kwitnących. Nie jest to jednak pojedynczy gatunek, ponieważ istnieje wiele różnych odmian dostępnych do ogrodu przydomowego. Nawet jeśli różnią się one wieloma cechami zewnętrznymi, wszystkie zachwycają bogatym i długotrwałym bukietem kwiatów. Szczególnie popularne są następujące typy:

Słonecznik wieloletni (bot. Helianthus atrorubens)

Ten rozłożysty i krzaczasty gatunek tworzy kwiatostany o wysokości do 180 centymetrów i szerokości do 100 centymetrów. Misy kwiatowe o średnicy ponad dziesięciu centymetrów zachwycają widza jaskrawożółtym włosiem między początkiem sierpnia a wrześniem. Helianthus atrorubens należy uprawiać w grupach po maksymalnie dwie rośliny na metr kwadratowy i szczególnie nadaje się do sadzenia większych otwartych przestrzeni, a także ściółki i Krawędzie drewna. Możesz również wspaniale wykorzystać długie łodygi do kompozycji kwiatowych - na przykład w wazonie. Szczególnie piękne odmiany to m.in.:

• „Giganteus”: imponujący, szeroko rozprzestrzeniający się, sterylny
• „Monarch”: krzaczasty wzrost, kępy, sterylne, obfite kwitnienie

Słonecznik wąskolistny (bot. Helianthus decapetalus)

To prawdopodobnie najczęściej uprawiany gatunek słonecznika. Helianthus decapetalus przekonuje gęstym, kępym wzrostem, łodygami kwiatowymi o wysokości do 180 centymetrów i główkami kwiatowymi mierzącymi średnio dwanaście centymetrów. Posadź gatunek w zasobnej w próchnicę, niezbyt suchej glebie. Najpiękniejsze odmiany do ogrodu to:

• 'Capenoch Star': do 180 cm wysokości, wyprostowany wzrost, jasnożółte kwiaty, rozłogi
• „Loddon Gold”: złotożółte, wypełnione kule kwiatowe, do 140 centymetrów wysokości
• 'Meteor': półpełne, talerzowe kwiaty z ciemniejszym środkiem, do 180 centymetrów wysokości
• „Soleil d’Or”: duże, ciemnożółte i wypełnione kule kwiatowe, do 160 cm wysokości
• "Triomphe de Gand": duże, jasnożółte kwiaty w kształcie talerza z ciemniejszym środkiem, do 150 centymetrów wysokości

Słonecznik olbrzymi (bot. Helianthus giganteus)

Największy gatunek słonecznika rozwija kwiatostany o wysokości do 300 cm i kwitnie dopiero pod koniec września do pierwszych przymrozków. Posadź gatunek, który rozmnaża się z licznymi rozłogami, z dużą ilością miejsca - zalecamy maksymalnie jedną roślinę na metr kwadratowy. Jedną z najpiękniejszych odmian jest 'Sheila's Sunshine' o jasnych, kremowych kwiatostanach.

Słonecznik drobnokwiatowy lub drobnogłowy (bot. Helianthus microcephalus)

Gatunek ten jest luźno rozgałęziony i - w przeciwieństwie do innych słoneczników wieloletnich - nie ma tendencji do przerastania. Tworzy małe, ale bardzo liczne kwiaty, które swój blask rozwijają między sierpniem a wrześniem. Gatunek potrzebuje żyznej, bogatej w próchnicę i raczej świeżej gleby. Tutaj też jest wiele ciekawych odmian dla ogrodnika:

• 'Anne': cytrynowożółte kwiaty z czerwonymi końcówkami, niezwykle szerokie płatki, okres kwitnienia rozpoczyna się już w lipcu
• 'Carine': bardzo jasne, delikatne żółte kwiaty, obfite kwitnienie, trwałe kwitnienie, do 180 cm wysokości
• „Lemon Queen”: cytrynowożółte, bardzo bujne i trwałe kwiaty, do 180 cm wysokości

Słonecznik włochaty (bot. Helianthus mollis)

Między sierpniem a wrześniem zachwyca włochaty słonecznik – jego nazwa oznacza szorstką sierść dzięki pędom i liściom - z licznymi, wieloramiennymi, jaskrawo cytrynowożółtymi Główki kwiatowe. Gatunek osiąga do 120 cm wysokości i tworzy gęste kępy. Posadź je w dobrze przepuszczalnej i dość suchej do świeżej glebie.

Słonecznik wierzbowy (bot. Helianthus salicifolius var. orgyalis)

Liście wierzby dorastające do 300 cm wysokości - czasami ze względu na wysoki wzrost znany również jako słonecznik o długości sążniowej, głównie ze względu na charakterystyczne, ciemnozielone liście uprawiany. Ponadto na ozdobnym liściu od września do pierwszych przymrozków pojawiają się liczne, drobne, jasnożółte główki kwiatowe. Atrakcyjny samotny krzew o szerokości do 200 cm najlepiej czuje się w próchnicznej, raczej suchej glebie.

Topinambur (bot. Helianthus tuberosus, również bulwa indyjska)

Niektórzy mogą znać topinambur z dobrze zaopatrzonego supermarketu, ponieważ brązowawa bulwa jest bardzo zdrowym warzywem zimowym. Mniej jednak wiadomo, że są to bulwy gatunku słonecznika. Helianthus tuberosus, znany również jako bulwa indyjska, dorasta do 300 centymetrów wysokości i kwitnie jasnożółtymi kwiatostanami od września do listopada. Jak wszystkie słoneczniki jest bardzo przyjazny dla pszczół i preferuje raczej wilgotną, ale dobrze przepuszczalną glebę.