Ziele benedyktyńskie: uprawa, działanie i zastosowanie

Ziele benedyktyńskie może być stosowane jako skuteczna roślina lecznicza na problemy trawienne. Z nami dowiesz się wszystkiego o sadzeniu, zbieraniu i leczniczych właściwościach ziół benedyktyńskich.

Ziele benedyktyńskie (Centaurea benedicta) jest w dużej mierze zapomnianą i nieznaną rośliną leczniczą. Przedstawiamy roślinę przypominającą oset w profilu i udzielamy wskazówek dotyczących uprawy ziół benedyktyńskich.

Ziele benedyktyńskie: pochodzenie i właściwości

Ziele benedyktyńskie należy do rodziny stokrotek (Asteraceae) i jest również znane jako ziele sercowe, ziele ostu, wrzosiec zwyczajny lub oset gorzki. Według ostatnich ustaleń gatunek ten jest jednym z najbardziej zróżnicowanych chrząszcz (Centaurea), starsze nazwy botaniczne Cnicus benedictus oraz

Carduus benedictus jednak nadal są w obiegu. Zioło benedyktyńskie pochodzi pierwotnie z rejonu Morza Śródziemnego i Kaukazu. Uprawiana jest głównie jako roślina lecznicza w Hiszpanii i we Włoszech.

Roczne ziele benedyktyńskie osiąga wysokość 10 - 50 cm i wygląda bardzo podobnie do ostu. Kudłata, włochata roślina lecznicza wyrasta prosto, aż do wybicia i rozgałęzia się. Ich duże, naprzemienne liście są ząbkowane i kłujące na krawędzi liścia. Ziele benedyktyńskie tworzy podstawową rozetę liści z liśćmi szypułkowymi, podczas gdy górne liście szypułek kwiatowych są zwarte i obejmują szypułkę. Między czerwcem a sierpniem, przy siewach jesiennych od maja, pojawiają się rurkowate, żółte kwiaty Zioła benedyktyńskie, które znajdują się na wieńcu ze spiczastych, pierzastych, kremowo-białych do winno-czerwonych przylistków siedzieć. Bogate w pyłki kwiaty są popularne wśród pszczół i innych zapylaczy. Po zapyleniu powstają wydłużone, lekko żłobione, ciemnobrązowe nasiona z rozciągniętym włosiem. Gorzki smak liści jest typowy dla Kardobenediktenkraut.

Czy ziele benedyktyńskie to chwast? Oset benedyktyński nie jest uważany za ważny chwast w naszej części świata. W rejonie Morza Śródziemnego występuje częściej na obrzeżach pól, ale w tym kraju jest bardzo dzika tylko sporadycznie.

Uprawiaj benedyktyńskie zioło

Korzeń benedyktyński preferuje stanowisko w pełnym słońcu na glebach przepuszczalnych, umiarkowanie zasobnych w składniki odżywcze, umiarkowanie suchych lub świeżych. Ogrody skalne i rabaty stepowe są idealne do sadzenia ziół benedyktyńskich. Roślinę leczniczą można uprawiać na rabatach oraz w doniczkach i donicach. Sadzarka powinna mieć co najmniej pięć litrów objętości, aby zapewnić dobre zaopatrzenie w wodę. Roczną roślinę leczniczą uprawia się przez wysiew od kwietnia do maja lub, w przypadku uprawy zimowej, bezpośrednio na zewnątrz od końca września. Jako rozeta liści ziele benedyktyńskie jest niezwykle wytrzymałe, ale gdy tylko zakwitną pierwsze kwiaty, roślina staje się znacznie bardziej wrażliwa na zimno. Nasiona ziela benedyktyńskiego pokryte są podłożem tylko na 0,5 - 1 cm. Kiełkowanie trwa kilka tygodni, ale można je przyspieszyć, mocząc nasiona w ciepłej wodzie na 24 godziny. Możliwa jest również uprawa wstępna w kurniku od marca. Do tego nadaje się podłoże ubogie w składniki odżywcze, takie jak nasz bez torfu Organiczny kompost z ziół i nasion Plantura. Zapewnia dobrą wentylację korzeni i zmniejsza ryzyko nasiąkania wodą i gniciem korzeni.

Od połowy maja młode rośliny, które wyrosły wcześniej, można sadzić na bogatym w składniki odżywcze podłożu lub normalnej glebie ogrodowej. Odległość między poszczególnymi roślinami powinna wynosić 20-30 cm. Przed sadzeniem przygotuj glebę, usuń niechciane dzikie zioła i rozluźnij podłoże. W przypadku uprawy ziół benedyktyńskich w wiadrze należy na dnie doniczki pod warstwą gleby wypełnić warstwę drenażową o wysokości 5 - 10 cm ze żwiru, piasku lub keramzytu, aby uniknąć nasiąkania wodą. Następnie młode rośliny sadzi się ręczną łopatą. Jeśli rzędy są wysiewane bezpośrednio, rośliny, które wykiełkowały zbyt blisko, należy oddzielić w odległości 20-30 cm. Po posadzeniu intensywnie wykorzystuje się wodę.

Porządna opieka

Ziele benedyktyńskie prawie nie wymaga żadnej pielęgnacji. W fazie młodych roślin warto regularnie usuwać chwasty między rzędami i poszczególnymi roślinami. Ułatwia to również późniejsze zbiory, ponieważ po ścięciu nie trzeba usuwać niechcianych lub nawet trujących roślin. Nawadnianie jest konieczne tylko w bardzo suche i gorące lata. Jedyną istotną chorobą w niesprzyjających okresach letnich jest mączniak prawdziwy (Erysiphe cichoracearum), które mogą wystąpić jeszcze przed zbiorami.

Zbiór, zastosowanie i działanie ziół benedyktyńskich

Ziele benedyktyńskie jest zbierane na krótko przed lub w momencie kwitnienia, ponieważ na tym etapie zawiera najwięcej substancji aktywnych. Użyta jest cała roślina z wyjątkiem korzenia. Zioło można szybko i łatwo usunąć za pomocą sekatorów. Nalewki lub likiery ziołowe można przyrządzać bezpośrednio ze świeżych liści. Aby użyć do herbat, rozłóż rośliny i pozostaw je do wyschnięcia w ciepłym, przewiewnym miejscu przez kilka tygodni. Suche zioło można posiekać i przechowywać w hermetycznym opakowaniu.

Ziele benedyktyńskie zawiera olejki eteryczne i substancje gorzkie, takie jak knicyna i artemizyfolina, które mają pozytywny wpływ na sok żołądkowy, woreczek żółciowy i wątrobę. Herbatka ziołowa benedyktyńska jest zwykle stosowana w przypadku biegunki, nudności, utraty apetytu i ogólnych problemów trawiennych z suszonej rośliny leczniczej, dzienna dawka to cztery do sześciu gramów suszonego zioła kłamstwa.

Sprawdzoną kombinacją na kamienie i zgagę jest wino Kardobenedikten z dodatkiem benedyktyńskiego zioła Piołun (Artemizja absinthium), Centaury (Centaurium) i szanty zwyczajnej (Marrubium vulgare) są ujęte w równych częściach.

W czasie ciąży i karmienia piersią, ale także w przypadku znanej alergii na stokrotki, np. kupalnik (Arnica montana), krwawnik pospolity (Achillea) lub rumianek (Matricaria recutita), ale należy unikać stosowania ziela benedyktynów, aby uniknąć reakcji alergicznych.

Roślina lecznicza, która również jest dość nieznana, ale w wielu miejscach rośnie dziko Dziewanna (Verbascum). Z nami dowiesz się wszystkiego o różnych rodzajach, uprawie i użytkowaniu dziewanny.