Kuna leśna, kuna szlachetna: profil, pokarm i wrogowie naturalni

Jego terytorium stanowią wierzchołki drzew dużych obszarów leśnych. Kuna leśna jest uważana za najbardziej pomysłowego akrobatę wśród europejskich ssaków. Rzadko możemy podziwiać jej umiejętności wspinaczkowe, ponieważ nieśmiały leśnik – w przeciwieństwie do kuny kamiennej – unika bliskiego kontaktu z człowiekiem. Ten arkusz informacyjny zapozna Cię z fascynującymi szczegółami dotyczącymi cennej kuny. Przeczytaj tutaj, jak żyje mały rozbójnik, jakie jedzenie preferuje i z jakimi naturalnymi wrogami musi walczyć.

PROFIL - Kuna leśna

• Rodzaj Real Marten (martes) w rodzinie psowatych mięsożerców
• Nazwa gatunku: kuna leśna (Marte Martes)
• Dalsze oznaczenie: szlachetna kuna
• Obszar obiegu: przylegające lasy w Europie i zachodniej Azji aż do linii drzew
• Długość tułowia głowy: 45 do 58 cm (bez puszystego ogona)
• długość ogona: 16 do 28 cm
• Waga: 800 do 1800 gramów
• kolor futra: kasztanowy do ciemnobrązowego
• Typowa cecha: żółta, nierozwidlona plamka w gardle (żółta gardło)
• uszy: krótkie, trójkątne z cienkimi żółtymi marginesami
• Krótkie nogi z bardzo owłosionymi łapami
• Mocny zgryz z 38 zębami
• Działalność: głównie zmierzchowy i nocny
• Długość życia: do 10 lat na wolności, do 16 lat w niewoli

Kuna sosnowa wykorzystuje swój długi, puszysty ogon jako narząd równowagi podczas huśtania się z gałęzi na gałąź na wysokości do 10 metrów. Futrzany akrobata skacze na szerokość do 4 metrów. Niski procent tkanki tłuszczowej w połączeniu ze smukłą sylwetką optymalizują zdolności wspinaczkowe i skokowe zwinnego drapieżnika. Leśnik rekompensuje brak grubej warstwy tłuszczu chroniącego przed zimnem dodatkowo grubym zimowym płaszczem, któremu zawdzięcza nazwę kuna. Jedwabiste zimowe futro sprawiło, że kuna sosnowa przez długi czas była upragnioną zdobyczą. Dlatego piękny nosiciel futra stał się rzadkością w wielu regionach. W 2014 roku kuna została skreślona z listy gatunków łownych.

dieta i styl życia

Kuny sosnowe są wszystkożercami z silnym upodobaniem do małych ssaków, ptaków i jaj. Samotnicy większość dnia spędzają w jednym ze swoich gniazd, które znajdują się w dziuplach drzew. Czasami sprytni leśnicy zamieniają też opuszczoną norę wiewiórki lub puste gniazdo ptaka drapieżnego na legowisko. O zmierzchu rabuś wyrusza w poszukiwaniu pożywienia na i pod drzewami w lesie, zawsze w bezpiecznej odległości od ludzi. Ta zdobycz jest w jego menu:

• ptaki i ich jaja
• myszy wszelkiego rodzaju
• żaby i małe gady
• Wiewiórka
• owady i ślimaki
• owoce i orzechy

Kuna zabija ofiarę celowym ugryzieniem w szyję. Na miejscu rzadko zjada zdobycz. Drapieżnik lubi raczej transportować swoje pożywienie do najbliższego drzewa, aby tam w spokoju zjeść i zdeponować resztki. Na zimę kuna leśna zakłada różne sklepy, ponieważ nie robi sobie przerwy zimowej. Nie musi obawiać się ostrej zimy. Mroźne temperatury zmniejszają odległość ucieczki preferowanej ofiary, tak że zimą może nawet zmniejszyć swoje terytorium nawet o 50 procent bez głodu.

Naturalni wrogowie

Naturalnym wrogiem kuny sosnowej ze świata zwierząt jest przede wszystkim lis. Dziki pies jest szeroko rozpowszechniony w Europie i dzieli swoje siedlisko z kuną sosnową. Oba drapieżniki są aktywne o zmierzchu iw nocy, więc nieuniknione są spotkania, które nie kończą się dobrze dla mniejszej i lżejszej kuny.

Kuna sosnowa jest bardzo pożądaną zdobyczą dla orłów i puchaczy. Nocni łowcy, tacy jak ryś, również polują na nieostrożne złotogardła. Jednak ci wrogowie stali się teraz tak samo rzadcy, jak sama kuna sosnowa. Dlatego człowiek zajmuje niekwestionowane pierwsze miejsce w niechlubnym rankingu śmiertelnych przeciwników. W dawnych czasach myśliwi polowali na jedwabiste futro mieszkańca lasu. Dziś kuna nie ma siedliska, ponieważ przylegające obszary leśne są niszczone przez człowieka.

reprodukcja i urlop macierzyński

Kuny sosnowe żyją jako samotne zwierzęta terytorialne. Samce zaznaczają swoje terytorium znakami zapachowymi i zaciekle bronią go przed konkurentami tej samej płci. Jednak terytorium samca często pokrywa się z terytorium kilku samic. W okresie godowym (sezonie godowym) w środku lata na wierzchołkach drzew robi się tłoczno, gdy rywalizujące samce syczą i szaleją wrzeszcząc, aby zaprezentować się samicy godowej jako idealny reproduktor dla Potomstwo.

Ciąża samicy trwa około 8 miesięcy, ponieważ odpoczynek jaj sprawia, że ​​8-10-centymetrowi chłopcy ujrzą światło dzienne na wiosnę. Młode od 3 do 6 rodzą się ślepe i widzą po 4 do 5 tygodniach. Opuszczają gniazdo po 8 tygodniach i są w dużej mierze niezależne przez 16 tygodni. Nierzadko zdarza się, że potomstwo zostaje z matką do następnej wiosny, ponieważ samice kuny sosnowej łączą się w pary w odstępach 2-letnich.

Rozróżnij kunę leśną i kunę kamienną

Ze względu na bliskie pokrewieństwo kuny sosnowe i kamienne wyglądają łudząco podobnie. Pod względem trybu życia oba gatunki kuny znacznie się różnią. Kuna kamienna szuka przede wszystkim bliskości człowieka, co wywołuje liczne konflikty. Kuna domowa jest odpowiedzialna za wiele kosztownych awarii silników, ponieważ lubi skubać kable. Lubi też kręcić się po strychach i działa jako nocny poltergeist, okradając ludzkich mieszkańców ze snu. Możesz rozróżnić kuny sosnowe i kamienne na podstawie następujących cech:

łatka na gardło

• Kuna sosnowa: żółta i nierozwidlona
• Kuna domowa: biała i podzielona na podwójne rozwidlenie

wzrost i waga

• Kuna sosnowa: długość od 80 do 85 cm, waga od 800 do 1800 gramów
• Kuna domowa: od 40 do 75 cm długości, od 1100 do 2300 gramów

Nos

• Kuna leśna: ciemna
• Kuna domowa: od jasnej do różowej

łapy

• kuna sosnowa: bardzo owłosiona
• Kuna domowa: bez sierści

Najwyraźniej oba gatunki kuny unikają się nawzajem, ponieważ do tej pory nie doszło do krzyżowania. Dlatego kuny sosnowe i bukowe są uważane za doskonały przykład ewolucji, tego, jak spokrewnione drapieżniki dzielą siedliska, aby uniknąć destrukcyjnej rywalizacji o pożywienie.

Dowiedz się więcej o ochronie zwierząt