spis treści
- Białe żarcie i wartość odżywcza
- Toksyczny czy nie?
- Smak
- Konsystencja
- Przygotowanie
- Białe pędraki jako nosiciele pasożytów
Niezależnie od tego, czy jesteś ocalałym, kucharzem hobbystycznym, który chce eksperymentować, czy interesuje się nowymi, uzasadnionymi ekologicznie Źródła pożywienia – istnieją powody do spożywania owadów, czerwi i innych dość nietypowych gatunków zwierząt wiele. Niemniej jednak doświadczenie może być warte zachodu, pod warunkiem, że zwierzęta są rzeczywiście jadalne. Ale co z larwami skarabeusza? Czy można jeść larwy?
Białe żarcie i wartość odżywcza
Bez względu na motywację do konsumpcji lub możliwe uczucie obrzydzenia lub skrupułów, larwy nie powinny być lekceważone jako źródło pożywienia. W zależności od tego, czy masz larwy Chrabąszcz, chrząszcze różane lub chrząszcze ogrodowe, wartości odżywcze zwierząt mogą się nieznacznie różnić. Ogólnie rzecz biorąc, spojrzenie na podstawowe składniki wykazuje bardzo dobrą przydatność jako żywność:
- Około 50 do 60 gramów białka
- 30 do 40 gramów tłuszczu
- Nienasycone kwasy tłuszczowe
- Witaminy
- Minerały
- Wartość energetyczna około 500 kalorii
(wszystkie informacje na podstawie 100 gramów żywej wagi)
Wysoka wartość odżywcza larw wynika głównie z faktu, że z jednej strony same zwierzęta naturalnie jedzą rzeczy bardzo wysokiej jakości z ludzkiego punktu widzenia, a mianowicie surowe warzywa i inne bogate w białko owady. Ponadto, jako etap rozwoju późniejszego chrząszcza, pędraki gromadzą zapasy energii potrzebne im do przepoczwarzenia i metamorfozy do gotowego owada. Ludzie bezpośrednio wykorzystują te rezerwy podczas jedzenia larw.
INFORMACJE: Udowodniono, że prawie wszystkie ludy tubylcze mają w swojej diecie owady i czerwie, w tym larwy. Wiedza o wysokich wartościach odżywczych tych zwierząt nie jest więc nową wiedzą, a znacznie bardziej tradycyjną, chwilowo zapomnianą wiedzą.
Toksyczny czy nie?
W rzeczywistości istnieją pojedyncze owady, których stadia rozwojowe chronią się przed drapieżnikami za pomocą toksyn. Ale pędraki nie są uwzględnione. Tym, co zwykle powstrzymuje ludzi przed jedzeniem, jest znacznie większy wstręt nabyty społecznie i uczucie wstrętu. Jeśli te zostaną pokonane, gąsienice są łatwo jadalne.
Smak
Czysta wartość odżywcza nie oznacza, że ludzie lubią jeść określone pokarmy. Smak jest z pewnością również decydującym czynnikiem. Często określa się go bardzo ogólnie jako orzechowy, a w przypadku smażonych robaków czasami kojarzy się z wędzoną żywnością.
Konsystencja
Innym tematem, oprócz smaku, będzie prawdopodobnie konsystencja zwierząt dla wielu niezdecydowanych. Jako owady nie mają żadnego podtrzymującego szkieletu, podczas gdy powłoka chitynowa w końcowym stadium jeszcze się nie uformowała. Zamiast tego ich ciało składa się z bardzo ograniczonego układu mięśniowo-szkieletowego i jednego poza zewnętrzną skórą mała głowa głównie z przewodu pokarmowego i utworzone już zapasy energii w postaci tłuszczu i Białko. Można z nim jeść larwy, ale nie odpowiadają one zwykłym odczuciom związanym z jedzeniem produktów zwierzęcych.
Przygotowanie
Jednym ze sposobów, aby to zmienić, jest sposób przygotowania larw chrząszcza. Zasadniczo zwierzęta można oczywiście w każdej chwili spożywać na surowo. Z drugiej strony preparat w formie smażonej wydaje się nieco bardziej „humanitarny”. Po kilku minutach na bardzo gorącej patelni lub alternatywnie ugotowaniu na grillu gąsienice giną na kilka sekund bez długiego cierpienia. Następnie konsystencja przypomina zwykłą żywność pochodzenia zwierzęcego z chrupiącą skorupką, a składniki są zachowywane przez krótki proces gotowania.
WSKAZÓWKA: Ze względu na dużą zawartość wody gąsienice mają tendencję do „skakania” po podgrzaniu na patelni. Osłona przeciwbryzgowa lub pokrywa pomaga uniknąć traumatycznych doświadczeń spowodowanych przez lecące nisko robaki.
Białe pędraki jako nosiciele pasożytów
Kolejną zaletą procesu gotowania jest jego potencjalna aktywność jako zwierzę żywiciela dla pasożytów. Przede wszystkim larwy z ziemi mogą być wykorzystywane przez larwy jako żywiciele pośrednie w drodze do żywiciela ostatecznego, czyli ludzi lub zwierząt. Jako pasożyt jelitowy robaki przylegają do ściany jelita i sprawiają, że jest ona przepuszczalna. Nierozpoznana i nieleczona, taka inwazja może na dłuższą metę powodować poważne problemy. Z drugiej strony, jeśli larwy zostaną całkowicie ugotowane, jaja lub larwy dżdżownicy również giną i można je bez problemu zjeść.