Rozpoznawanie trujących grzybów: 21 lokalnych trujących grzybów

Jeśli chcesz sam zbierać grzyby, powinieneś się z tym dobrze zapoznać. Dotyczy to zwłaszcza wykrywania trujących grzybów. Poniżej wymieniono najpopularniejsze rodzime muchomory.

od A do F

Rzepa szerokolistna (Megacollybia platyphylla)

• Kapelusz: szerokość od 4 do 12 cm, kolor zmienia się od prawie białego do brązowego, skóra czapki sucha, promieniste paski
• Łodyga: biaława lub z lekkim kolorem kapelusza, naga
• Miąższ: kapelusz cienki, lekki; Lamele są wypukłe, odległe, od białawego do kremowego, szerokie
• Występowanie: od czerwca do października, na spróchniałym drewnie twardym lub miękkim
• Toksyczność: Spożycie dużych ilości tych grzybów powoduje nudności i wymioty

Wiosenny homar jadalny (Gyromitra esculenta)

• Kapelusz: szerokość od 3 do 12 cm, czerwono-brązowy, mózgopodobne zwoje, tworzy wnęki
• Łodyga: lekka, krótka, pestkowa i pomarszczona
• Miąższ: kruchy
• Zapach: aromatyczny
• Występowanie: typowy wiosenny grzyb, od marca do maja, piaszczysty las sosnowy
• Zamieszanie: ze smardzami wiosennymi (kapelusz pogłębiony jak plaster miodu, wydrążony na całej powierzchni)
• Toksyny: Gyromitryna, ta toksyczna substancja atakuje wątrobę i nerki, pierwsze objawy po 4 do 8 godzinach

Wskazówka: Ponieważ trujące grzyby są często trudne do zidentyfikowania, w razie wątpliwości należy skonsultować się z doradcą grzybowym. To bezpiecznie sortuje trujące grzyby.

G do K

Grzyb żółta kapusta (Amanita citrina)

W przeciwieństwie do swoich krewnych, te muchomory nie są tak niebezpieczne, ale są bardziej powszechne.

• Kapelusz: szerokość od 4 do 10 cm, bladożółtawy, żółto-zielonkawy, rzadko albinos, płaskie resztki tego samego koloru lub wygarbowana skorupa na skórze kapelusza,
• Trzon: biały do ​​jasnożółtego; wiszący pierścień, bulwa o ostrej, obwodowej krawędzi, rzadko widoczne są resztki pochwy
• Miąższ: jasnożółtawy, brązowiejący pod naciskiem; Lamele białe, gęste, nie wyrosłe
• Zapach: jak kiełki ziemniaczane
• Występowanie lipiec-listopad, las iglasty i liściasty, gleba piaszczysta
• Partner drzewa: sosna i świerk
• Ryzyko pomyłki: z innymi grzybami śmiercionośnymi
• Toksyny: Bufotenina, niestabilna termicznie, przyspiesza pracę serca

Rycerz siarki zwyczajnej (Tricholoma sulphureum)

• Kapelusz: 3-8 cm szerokości, siarkowożółty, przeważnie łysy, suchy, również jedwabisty
• Szypułka: farbowana jak kapelusz, z ciemniejszymi włóknami
• Mięso: żółcień siarkowa; Lamele wyrosłe, grube, stojące w pewnej odległości
• Zapach: nieprzyjemny, jak karbid
• Występowanie: lipiec-październik, las liściasty i iglasty, mało wymagająca
• Zamieszanie: zielone ciało (prawdziwy rycerz, białe mięso, mączny zapach)
• Toksyny: trujące działanie tych grzybów opiera się na substancjach rozpuszczających krew, które działają głównie w stanie surowym.

Zielonolistna głowa siarki (Hypholoma fasciculare)

• Kapelusz: szerokość od 2 do 6 cm, żółtawy, żółto-zielonkawy, monochromatyczny lub ciemniejszy w środku
• Łodyga: bladożółtawa, słabo uwłókniona
• Miąższ: jasny; Lamele żółtawo-zielone, brązowawe, gdy dojrzeją
• Smak: mocno gorzki
• Występowanie: maj-listopad, na martwym drewnie drzew iglastych i liściastych, zawsze w kępach
• Zamieszanie: głowa siarki o dymnych liściach (nie gorzka, może ostrożnie smakować)
• Toksyny: Fasciculole, powodują biegunkę i wymioty po około 30 minutach do 3 godzin

muchomor sromotnikowy, muchomor zielony i biały

Chociaż te dwa trujące grzyby są dobrze znane, często prowadzą do zatrucia, ponieważ nie są rozpoznawane z całą pewnością. Zdradzieckie w przypadku grzybów kabaczki jest to, że objawy zwykle pojawiają się dopiero kilka godzin po posiłku, kiedy uszkodzenie narządu jest już w zaawansowanym stadium.

• Czapka: szerokość od 4 do 12 cm (wyjątki do 15 cm), oliwkowa lub żółto-zielona lub biała, w większości naga, z promienistymi włóknami, zdzieralna skórka nasadki
• Trzon: białawy do zielonkawego, często grudkowaty; Wiszący pierścień, ryflowany na górze
• Miąższ: biały, nie odbarwia się; Lamele pozostają białe
• Podstawa: grudkowate, grube, białe, błoniaste resztki muszli (pochewki)
• Zapach: słodki
• Smak: łagodny
• Występowanie: czerwiec-październik, lasy liściaste i iglaste, parki, ogrody, czasem masowe wystąpienia
• Partner drzewa: dęby i buki
• Niebezpieczeństwo pomyłki: perły i grzyby (uwaga na odbarwione mięso lub kolorowe blaszki), głuchoniemy i rycerzy (kruche blaszki)
• Toksyny: Amatoksyny, niszczą wątrobę, pierwsze objawy to ból brzucha, wymioty i biegunka, ratunek zwykle tylko poprzez przeszczep wątroby

Grzyb karbolowy (Agaricus xanthoderma)

Karbolowy Egerling jest jedynym powszechnym, trującym gatunkiem grzyba. Jeśli nie można tego ustalić z całą pewnością, błąd zostanie zauważony najpóźniej podczas gotowania, kiedy grzyby żółkną, a zapach staje się bardzo nieprzyjemny.

• Kapelusz: szerokość od 4 do 15 cm, kredowo-biały, czasem także ziemisty szary, góra spłaszczona
• Łodyga: biała, u podstawy lekko żółtawa, zwłaszcza po ściśnięciu, z bulwą lub bez; Wiszący pierścień, ostro odgraniczony
• Miąższ: biały, żółknie po naciśnięciu lub tarciu, podstawa rękojeści ścięta chromowożółta; Lamele różowe lub szare, blisko siebie, za darmo
• Zapach: jak środek dezynfekujący lub atrament
• Smak: nieprzyjemny
• Występowanie: maj-październik, lasy liściaste i iglaste, ogrody, parki, łąki
• Pomieszanie: grzyb łąkowy lub miejski (zaczerwienienie mięsa), grzyb barani (zapach anyżu)
• Toksyny: Toksyczne składniki różnego rodzaju mogą powodować wymioty i biegunkę

Łysy Krempling (Paxillus involutus)

Te trujące grzyby były kiedyś uważane za jadalne. Obecnie wiadomo, że toksyczne składniki aktywne tych grzybów mają działanie rozpuszczające krew i uszkadzające nerki.

• Kapelusz: szer. od 4 do 15 cm, od ochry do brązu cynamonowego, w młodości zgarbiony, później spłaszczony lub z zagłębieniem, brzeg długo podwinięty (zgrzebny, nazwa!), Felty
• Trzon: krótki, lżejszy od kapelusza, czasem rozszerzający się ku górze
• Miąższ: jaśniejszy od kapelusza: lamele koloru ochry, lekko opadający, brązowiejący po naciśnięciu, ciasny
• Zapach: ostry, kwaśny
• Smak: jak zapach
• Występowanie: lipiec-październik, lasy liściaste i iglaste, parki, łąki
• Toksyny: Te trujące grzyby zawierają również muskarynę i dlatego są jeszcze bardziej toksyczne w stanie surowym.

Boviste ziemniaczane (twardzina) – rodzaj

Z wyjątkiem zraszacza grochowego, który należy do tego samego rodzaju, wszystkie gatunki są trujące. Spożycie dużych ilości powoduje nudności i wymioty.

• Owocnik: bulwiasty, wielkości od 2 do 10 cm, z daleka dość podobny do ziemniaka, także kolorem i fakturą „kory”, żółto-brązowy, beżowy, szarawy
• Szypułka: tylko bardzo krótka, prawie całkowicie bez
• Miąższ: warstwa zewnętrzna o grubości kilku milimetrów, w zależności od gatunku, ciemna wewnątrz, szara do czarnej, gdy zarodniki dojrzewają, zewnętrzna skórka pęka i uwalnia czarniawe zarodniki
• Zapach: ostry metaliczny
• Występowanie: czerwiec-październik, lasy liściaste i iglaste, parki, rzadko na innych terenach zielonych

L do R

Iglaste Häubling (Galerina marginata), Poison Häubling

Ten trujący grzyb można łatwo pomylić z jadalną i popularną gąbką w sztyfcie.

• Kapelusz: szerokość od 1 do 5 cm, od ochry do czerwonawo brązowego, koloru bursztynowego, często dwukolorowego, kształt półkulisty, płaski lub w kształcie dzwonu, skóra kapelusza zwykle naga, lekko prześwitująca i lepka po zmoczeniu
• Łodyga: kolorowa jak kapelusz, później ciemniejsza, otoczona, pod spodem blada włóknina
• Miąższ: żółtawy do ciemnobrązowego; Lamele żółtawe do rdzawobrązowych, zarośnięte lub lekko pochyłe, zatłoczone, wąskie
• Zapach: zmielony jak mąka, też jak gnijące drewno
• Występowanie: od września do listopada, głównie na starych pniach iglastych, ale także na drewnie liściastym, stadne
• Niebezpieczeństwo pomyłki: kij gąbki (uchwyt pod pierścieniem ciemny, grzybowy zapach), główka siarki przydymionych liści (lamela szara)
• Toksyny: jak grzyby śmiertelne

Notatka: Ponieważ wszystkie powyższe grzyby mogą prowadzić do śmiertelnego zatrucia, zdecydowanie odradza się ich degustację. Grzyby trujące na ogół nie są rozpoznawalne po ich smaku.

Grzyb pantera (Amanita pantherina)

• Kapelusz: szerokość od 4 do 10 cm, jasnobrązowy lub ciemnobrązowy, brzeg nie ryflowany, czysto białe pozostałości welinu na skórze kapelusza
• Trzon: biały; Pierścień wąski, nie ryflowany u góry, bulwa z podwyższonym brzegiem (tzw. skarpety alpinistyczne)
• Miąższ: biały; Listewki blisko siebie
• Zapach: rzodkiewka
• Występowanie: lipiec-listopad, las liściasty i iglasty, gleba piaszczysta
• Niebezpieczeństwo pomyłki: grzyby perłowe (pierścienie ryflowane, miąższ w kolorze czerwonawym) lub szare amanita (pierścienie ryflowane), z których żadna nie ma skarpet do wspinaczki
• Toksyny: podobnie jak muchomor, te muchomory powodują tzw. zespół panteryny

Porfir brązowy Amanita (Amanita porphyria)

• Kapelusz: szer. od 4 do 8 cm, porfirowobrązowy, fioletowo-szare pozostałości welinu na skórze kapelusza, brzeg nie przetarty
• Łodyga: blada z odrobiną koloru kapelusza, lekko pomarszczona, obrączkowana, bulwa o ostrej krawędzi, rzadko rozpoznawalne resztki pochwy
• Miąższ: blady, lamele wolnostojący, stłoczony, białawy
• Zapach: jak kiełki ziemniaczane
• Występowanie: od czerwca do października, głównie lasy iglaste, ale także lasy liściaste, gleby kwaśne do wapiennych
• Partner drzewa: świerk i buk
• Niebezpieczeństwo pomyłki: grzyby perłowe (pierścień ryflowany na górze, miąższ w kolorze czerwonawym), szary amanita (pierścień ryflowany, zapach rzodkiewki lub buraka)
• Toksyny: patrz żółta czapeczka śmiertelna

Zjełczały lejek (Clitocybe phaeophthalma)

• Czapka: szeroka od 2 do 7 cm, brudno biaława lub blado rogowa, szarobrązowa, pogłębiona w środku
• Szypułka: barwiona podobnie do kapelusza, podstawa porośnięta grzybnią jak wata
• Miąższ: barwiony jak kapelusz; Opadające listewki, raczej grube
• Zapach: nieprzyjemny zjełczały-słodki
• Smakuje gorzko
• Występowanie: od września do listopada, las liściasty
• Partner drzewa: buk europejski, dąb
• Toksyny: te trujące grzyby zawierają neurotoksynę muskarynową. Po 15 minutach do 4 godzin dochodzi do potów, zaburzeń widzenia, wymiotów i skurczów żołądkowo-jelitowych.

Grzyby pękające (inocybe)–rodzaj

• Kapelusz: przeważnie suchy, stożkowaty do dzwonowatego, często spłaszczający się z wiekiem, rozdarty promieniście (nazwa!), Kolor jasno białawy, jasny i ciemnobrązowy do różowego lub ceglasty (ceglasty czerwony grzyb)
• Szypułka: kolorowa jak kapelusz, podłużnie włóknista
• Miąższ: białawy w młodości, często zabarwiony na czerwono w przypadku zranienia lub w starszym wieku, blaszki wyrośnięte, szarawe lub brudnobrązowe
• Często lekko owocowy zapach, nie nieprzyjemny
• Występowanie: od maja do października, las liściasty lub iglasty
• Partnerzy drzew: buk europejski, dąb, świerk, leszczyna
• Toksyny: muchomory tego rodzaju zawierają podobnie toksyczne substancje jak trujące lejki.

Notatka: Prawie wszystkie grzyby crack są trujące, należy unikać kilku gatunków jadalnych ze względu na ryzyko pomyłki.

Czerwono-brązowy muchomor (Amanita muscaria resp. A. regalis, synonim: muchomor królewski)

Muchomory tych gatunków są dobrze znane, a czerwony muchomor jest równie dobry jak charakterystyczny. Jedynym wyjątkiem jest wciąż zamknięty etap młodości, wtedy grzyby należy przeciąć. Muchomory mają wyraźnie rozpoznawalną pomarańczowo-żółtą lub zielonkawą linię pod skórką kapelusza.

• Kapelusz: szerokość od 5 do 15 cm, kolor jasnoczerwony lub brązowy, typowe białe pozostałości welinu na skórze kapelusza, żłobione na krawędzi
• Łodyga: biała, bulwa bez pochwy, ale z wiankami; Pierścień nie przetarł się na górze
• Miąższ: biały; Lamele gęsto upakowane, bulwiaste, wolne
• Zapach: nieistotny
• Występowanie: sierpień-listopad, las liściasty i iglasty, ogrody, parki, bardzo towarzyski
• Partner drzewa: brzoza i świerk
• Niebezpieczeństwo pomyłki: Brązowe muchomory można pomylić z grzybami perlowymi (czerwonawe zabarwienie mięsa) lub szarym amanitą (zapach przypominający zapach rzodkiewki)
• Toksyny: kwas ibotenowy, muskazon, muscimol działają na układ nerwowy; Spożywanie tych trujących grzybów powoduje dezorientację, duszność, zaburzenia mowy, zmęczenie, nudności, wymioty, biegunkę po 30 minutach do 2 godzin

S do Z

Soki (Hygrocybe)- rodzaj

• Czapka: przeważnie mała, szeroka od 1 do 5 cm, wyjątki do 10 cm, bardzo kolorowa, pomarańczowa, czerwona, żółta lub zielonkawa, szklista, tłusta lub sucha w zależności od pogody
• Łodyga: przeważnie barwiona jak kapelusz, podłużnie włóknista, z wiekiem czernieje, po zamoczeniu staje się śliska
• Miąższ: żółtawy lub pomarańczowy do czerwonego, stary zmienia kolor na czarny, kruchy; Lamele stojące w pewnej odległości, wznoszące się lub opadające, przyczepione, raczej grube
• Występowanie: czerwiec-październik, wilgotne łąki, skraj lasu, parki
• Toksyczność: Z wyjątkiem gatunku szarego, wszystkie inne sadzonki są przynajmniej lekko trujące.
  Spożywanie tych trujących grzybów powoduje niestrawność aż do wymiotów i biegunki.

Borowik Szatana (Boletus satanas)

Wśród borowików jest niewiele trujących grzybów. Dwa z nich prezentowane są tutaj. Można je pomylić z innymi rurkami, które również mają czerwoną łodygę.

• Kapelusz: szerokość od 8 do 25 cm, kredowobiałe, szarawe, żółtawe przebarwienie w miejscu, gdzie zjadł ślimak, matowe, suche
• Łodyga: czerwonawa lub żółta z czerwonawą podstawą, siatkowana
• Miąższ: białawy do żółtawego, lekko niebieski pod naciskiem; Rurki jaskrawoczerwone, z wiekiem bardziej żółtawe
• Zapach: słodko-owocowy, później padlinowy
• Smak: łagodny
• Występowanie: lipiec-październik, las liściasty, gleby wapienne
• Partnerzy drzew: dęby, buki
• Niebezpieczeństwo pomyłki: bonsony wiedźmy
• Toksyczność: Grzyby powodują problemy żołądkowo-jelitowe.

Borowik zwyczajny

• Kapelusz: szer. od 5 do 18 cm, brudno białawy, jasnoszary, jasnobrązowy, szarobrązowy, matowy, suchy
• Łodyga: czerwonawa, w górnej części żółta, siatkowana
• Miąższ: białawy do żółtawego, po przekrojeniu zwężający się niebiesko-zielony; Rurki cytrynowożółte, później oliwkowożółte
• Smakuje gorzko
• Występowanie: lipiec-październik, las liściasty i iglasty, gleby kwaśne
• Partner drzewa: świerk, czerwony buk
• Toksyczność: Ten grzyb jest niejadalny ze względu na gorycz, surowy powoduje problemy żołądkowo-jelitowe.

Mydlany Rycerz (Tricholoma saponaceum)

• Kapelusz: szerokość od 4 do 10 cm, kolor zmienny od jasnego do ciemnego, również żółtozielony lub zielonkawy, zawsze jasny brzeg, gładki, łysy, nie rozmazany
• Łodyga: jaśniejsza niż kapelusz, podłużnie włóknista lub łuszcząca się
• Miąższ: jasny, po chwili zaczerwieniony; Lamele grube, odległe, porośnięte
• Zapach: jeśli te trujące grzyby długo leżą po wodzie z mydłem
• Smak: nieprzyjemny, prawdopodobnie mączny
• Występowanie: wrzesień-listopad, las liściasty i iglasty, mało wymagająca
• Zamieszanie: z innymi rycerzami (bez czerwienienia mięsa i zapachu mydła)
• Toksyny: działanie podobnie toksyczne jak rycerz siarki

Szpiczasta szorstka głowa (Cortinarius rubellus)

• Kapelusz: 3 do 8 cm szerokości, pomarańczowo-brązowy, rdzawo- lub cynamonowo-pomarańczowy, kolorowy wygląd, cienki miąższ, spiczasty lub zaokrąglony pośrodku (nazwa!), Skóra kapelusza drobno filcowana lub strupowana
• Szypułka: kolor jak kapelusz, lekko wyprasowany
• Miąższ: żółtawy do rdzawobrązowego; Lamele stoją z dala, pulchne
• Zapach: lekko rzodkiewka
• Występowanie: sierpień – październik, bór, gleby kwaśne, w torfowisku, towarzyskie
• Partner drzewa: świerki
• Ryzyko pomyłki: zwłaszcza z innymi główkami skalnymi, z których jednak wszystkie nie są jadalne.
• Toksyny: Orellaniny, mogą powodować śmiertelną niewydolność nerek

Woskowy, Ołów bielszy i lejek Rinnigbereiftera (Clitocybe kandykanie, C. filofila, C. rivulosa)

Te grzyby są tak podobne, że można je łatwo pomylić ze sobą. Wszystkie trzy typy to muchomor.

• Kapelusz: szerokość od 1 do 8 cm, w młodości białawy do cielistego, matowy, później poplamiony, często płaski, lejkowaty tylko sugerowany
• Łodyga: biaława, podstawa często porośnięta grzybnią
• Miąższ: białawy do cielistego; Lamele są proste lub skośne, tylko białe, później cieliste
• Zapach: słodko-kwaśny
• Smak: łagodny
• Występowanie: sierpień-listopad, rzadziej grudzień, lasy liściaste i iglaste, parki, obrzeża pól, łąki, niekiedy tworzą słoje czarownic
• Zamieszanie: większe okazy można pomylić z rycerzami z czerwonej kredy
• Toksyny: działanie toksyczne podobne do zjełczałego lejka

Ceglastoczerwona głowa siarki (Hypholoma sublateritium)

• Czapka: szeroka od 3 do 10 cm, szczególnie w środku ceglasta, na zewnątrz jaśniejsza, żółtawa, brzeg pokryty płatkami welinu
• Łodyga: jasna, biaława do żółtawej, podstawa raczej brązowawa
• Miąższ: jasny; Lamele szaro-zielone, z wiekiem oliwkowo-brązowe
• Smakuje gorzko
• Występowanie: od sierpnia do listopada, w kępach na pniach liściastych
• Toksyny: Działanie toksyczne opiera się na tych samych składnikach, co w zielonolistnej główce siarki.