Profil botaniczny
Lawenda należy do rodziny miętowych (Lamiaceae). Jego Korzeń palowy sięga głęboko w ziemię. Roślinne formy półkrzew rozgałęziony Od 30 do 60 centymetrów, starsze gałęzie zdrewniają. Natomiast młode pędy są szarozielone i kwadratowe. Lawenda ma wydłużone, wąskie, iglaste liście o srebrzystoszarym kolorze. Ten kolor liści wskazuje na śródziemnomorskie pochodzenie lawendy, ponieważ służy jako ochrona przed słońcem – podobnie jak srebrne liście drzewa oliwnego. Pachnące niebieskie lub fioletowe kolce kwiatowe pojawiają się na długich pędach od lipca do września.
też przeczytaj
- Odmiany lawendy różnią się wysokością
- Lawenda nie nadaje się jako roślina doniczkowa
- Na spokojną noc - lawenda w sypialni
Dom i dystrybucja
Lawenda pochodzi z z południowoeuropejskich krajów śródziemnomorskichgdzie rośnie dziko na skalistych i suchych zboczach. Mnisi benedyktyńscy przywieźli to zioło przez Alpy, dziś jest ono rodzime jako pachnąca i lecznicza roślina w licznych ogrodach w zachodniej i północnej Europie. Francuska Prowansja jest szczególnie znana jako „kraina lawendy”
niebieski i fioletowy dywan kwiatów obejmuje krajobraz.Odmiany specjalne
Prawdziwa lawenda dostępna jest w różnych rodzajach i kolorach:
- Hidcote Blue (granatowe kwiaty, dobre na żywopłoty)
- Niebieska Poduszka (zwarty krzew)
- Munstead (wczesne kwitnienie)
- Panna Katherine (późno kwitnąca, różowe kwiaty)
- Rosea (również różowe kwiaty)
- Alba (białe kwitnienie)
- Mailette (bogate i długie kwitnienie, mocny aromat)
- Lady (zwarty krzew o obfitych kwiatach)
Składniki i smak
Roślina zawiera przede wszystkim mnóstwo olejków eterycznych. Są też garbniki i substancje gorzkie, flawonoidy, kumaryny i kwas rozmarynowy. Lawenda ma działanie uspokajające, przeciwskurczowe i tonizujące nerwy. Pachnące zioło ma dobrze znany świeży i korzenny zapach. Smakuje trochę gorzko i gorzko, podobnie jak rozmaryn. Młode pędy liści nadają się jako wyrazista przyprawa do ryb, drobiu, gulaszu, baraniny, zup i sosów.
zastosowanie historyczne
Chociaż lawenda jest domem w krajach śródziemnomorskich, w starożytności nie odgrywała jeszcze szczególnej roli leczniczej. Jego nazwa pochodzi od łacińskiego słowa „wash”, „lavare”, ponieważ czyści Rzymianie używali tego zioła do aromatyzowania wody do kąpieli. Dopiero za Alpami lawenda zyskała sławę i rozwinęła się tam w jedność wysoko cenione zioło w różnych ogrodach klasztornych i przydomowych. W minionych stuleciach lawenda była uważana za formę ochrony przed chorobami zakaźnymi, na przykład poprzez odstraszanie wszy przenoszących choroby.
Porady & Triki
Bukiety z suszonej lawendy od niepamiętnych czasów leżą w szafie na bieliznę. Nie tylko rozprowadzają tam swój zapach, ale także odpędzają ćmy.
IJA
