Hop: zelf de bierplant kweken

Als je aan hop denkt, is de gedachte aan een koel biertje niet ver weg. We hebben alles op een rijtje gezet wat je moet weten over de veelzijdige vaste plant.

De echte hop (Humulus lupulus) behoort tot de hennepfamilie (Cannabaceae). Veel mensen hebben vast het volgende beeld in gedachten in verband met deze klimplant: Een stevige monnik in een bruin overhemd Kutte, die aan een massief houten tafel zit te genieten van een diepe slok uit zijn mok van de zure hopdrank neemt. In feite wordt 95% van de in Duitsland verbouwde hop gebruikt om bier te brouwen. Maar de vaste plant, oorspronkelijk afkomstig uit Midden-Europa, werd in 2007 niet verkozen tot medicinale plant van het jaar vanwege zijn hoofddoel. De echte hop overtuigt ook dankzij enkele medicinaal waardevolle ingrediënten. We leggen je uit waarom bier en hop gewoon bij elkaar horen en laten je zien hoe je deze geneeskrachtige plant in je eigen tuin kunt kweken.

Hop kweken in de tuin

plaats

De echte hop houdt van de zon. Bij het kweken in eigen tuin mag dit in geen geval worden ontkend - de plant ontwikkelt zich het beste op een zuidelijke standplaats. Dit is ook de reden waarom meer dan 80% van de in Duitsland commercieel geproduceerde hop in het zonnige Beieren wordt verbouwd. Bekend van teelt van hop is vooral de regio Hallertau. Niet alleen de wilde vorm van de echte hop, die vaak in zeer vochtige gebieden voorkomt, geniet van een stikstofrijke toevoer. Vooral bij het kweken in pot, wat goed mogelijk is, moet een goed bemest substraat worden gebruikt.

Als de hop in een perk in uw eigen tuin wordt geplant, moet u weten dat ze wortelstokken vormen. Dit zijn onderaardse scheuten waaruit jaarlijks sterk groeiende scheuten zich naar de oppervlakte duwen. Als de plant van zijn plaats moet gaan, komt iedereen met een schop. Maar als de wortelstok van de hop wordt verdeeld en er delen in de grond blijven, kunnen er nog steeds nieuwe scheuten uitspruiten.

voortplanting

De gebruikelijke en meest verstandige vermeerdering van hop is de vermeerdering door stekken. Daar is een speciale reden voor: alleen onbevruchte, vrouwelijke bloeiwijzen vormen de felbegeerde kegels. De structuur van mannelijke pluimbloemen verschilt fundamenteel van die van aarvormige vrouwelijke bloemen. Bestuiving van de vrouwelijke bloemen is enerzijds nadelig voor verwerking in de brouwerij en anderzijds uit dezelfde hoeveelheid hop kan niet zoveel wort worden geproduceerd als uit onbemeste soorten Bloesems. Als je een zak met zaden in je hand houdt, weet je niet zeker of de zaden mannelijk of vrouwelijk zijn. Later kan in de gemengde hopcultuur ongewenste bestuiving van de vrouwelijke bloesems optreden. Om deze faux pas te voorkomen, worden de hopsoorten alleen vermeerderd door stekken. Als je hop in je eigen tuin wilt planten, is het daarom een ​​goed idee om jonge plantjes te kopen die al zijn opgekweekt.

Water geven en bemesten

Hop heeft honger en dorst. Geen wonder met een dagelijkse groei van maximaal 10 cm van de individuele scheuten, ook wel ranken genoemd. De grond moet altijd vochtig worden gehouden. Het is echter belangrijk om wateroverlast in ieder geval te voorkomen. Dit zou leiden tot een gebrek aan zuurstoftoevoer naar de wortels en bijgevolg tot wortelrot. De hoge nutriëntenbehoefte moet worden gedekt door extra bemesting, vooral in een potcultuur. Net als de watergift moet ook de bemesting worden aangepast aan de snelle groei van de hop. Dit betekent dat de intervallen tussen de bevruchting korter worden naarmate de grootte groter wordt. In de vroege zomer moeten voedingsstoffen tot één keer per week worden verstrekt. De bemesting wordt dan volledig gestopt wanneer de bloei begint. Water geven blijft echter een fulltime baan: Vooral bij het kweken in potten moet je ze op zonnige, warme dagen dagelijks water geven om de plant optimaal te verzorgen. Het is daarom ook aan te raden om een ​​pot te gebruiken die niet te klein is voor de dorstige vaste plant. Een voornamelijk organische organische meststof zoals onze Plantura is zeer geschikt Biologische universele meststof.

Verzorgen, knippen, binden

Afhankelijk van de variëteit kan hop 4 tot 8 meter lang worden. Zonder hun klimharen zouden de dunne scheuten echter niet hoog kunnen worden. Daarom worden drie tot vier klimplanten per wortelstok vastgebonden aan een klimhulpmiddel van verticale draden. Dit gebeurt zodra de afzonderlijke scheuten zo lang zijn geworden dat ze zichzelf niet meer rechtop kunnen houden. Opgemerkt moet worden dat de hop een zogenaamde rechtse winder is. Als het nodig is om de draad te helpen beklimmen, moeten de scheuten losjes met de klok mee worden vastgebonden. Alle andere scheuten die uit dezelfde wortelstok ontspruiten, worden weggesneden. Dit verhoogt de opbrengst van hopbellen.

Een snoeibeurt in de winter is niet nodig. Alle bovengrondse delen van de vaste plant sterven af. De voedingsstoffen van de wijnstokken worden overgebracht naar de ondergrondse scheutas. Dit geeft de wortelstok voldoende kracht om de verse scheuten volgend voorjaar weer naar de oppervlakte te duwen. Overigens wordt de wortelstok van de hennepplant die inheems is in onze gematigde streken niet bedreigd door vorstschade. Zelfs langdurige permafrost kan de robuuste hop niet schaden.
Het is mogelijk dat koppig bladluizen uw hop besmetten. Deze ongewenste kleine dieren kunnen het beste worden bestreden met oude huismiddeltjes in plaats van de omvangrijke chemische club. De planten water geven met Brandnetelmest of de toegift helpt meestal. De toevoeging van een klein scheutje afwasmiddel aan het water waarmee de aangetaste planten worden besproeid, is meestal voldoende om de oorlog met de kleine plantensapzuigers te winnen. Veel soorten zijn ook vatbaar voor echte meeldauw. Beste alternatief voor chemische gewasbescherming: kiezen voor een minder vatbaar of zelfs resistent ras.

Hopsoorten: puur een kwestie van smaak

honderden verschillende hopsoorten zijn op de markt verkrijgbaar. Er is voor elk wat wils, het spectrum varieert van "bloemig" tot "fruitig-zoet" tot "menthol". De grote groep hopsoorten valt uiteen in twee hoofdgroepen. Het gehalte aan alfazuren wordt als beslissende factor gebruikt. Zogenaamde bitterhopsoorten hebben een alfazuurgehalte van meer dan 10%. Alle soorten onder de 10% worden tot de aromahopsoorten gerekend. Het lage gehalte aan alfazuren vermindert de bitterheid van de hop. Daarentegen bevatten de aromahopsoorten een hogere concentratie essentiële oliën. Afhankelijk van de samenstelling van het aroma kan dit bijdragen aan de eigen bijzondere smaak. Inmiddels is een hele scene veranderd in de aromatische diversiteit van hop en variëteiten, en lijkt de rijkdom aan smaak eindeloos te groeien. We noemen nu enkele traditionele bitterhopsoorten, maar ook ongebruikelijke vertegenwoordigers van aromahop:

Bitterhopsoorten:

• 'Nugget': sterke groei en hoge opbrengst; maar zeer vatbaar voor ziekten; lage bodembehoefte.
• 'Doel': lage belasting van de bodem; zeer mooie, gesloten bloemschermen; weinig vatbaar voor echte meeldauw.
• 'Hallertauer Magnum': hoog bittergehalte; krachtige groei; grootste bloemschermen en bladeren.
• 'Northern Brewer': vroege rijpheid; minder productieve maar belangrijke bitterstoffen.

Aroma hopsoorten:

• 'Hersbrucker': traditionele variëteit; uitgesproken kruidige toon; over het algemeen goede smaak.
• 'Hallertau midden vroeg': oude variëteit; nog steeds populair in de teelt dankzij het aroma; grote donkergroene bladeren; esthetische groei.
• 'Centenniel': populaire variëteit in de VS; Neus Rode biet en bessen gemengd met houtachtige noten.
• 'Citra': aromavariant met hoge herkenningswaarde; divers fruitig aroma.
• 'Amarillo': matig aroma; zoet-fruitige kruidige noot.

Een ander veredelingsdoel voor de aroma- en bitterhopvariëteiten die in de commerciële teelt worden gebruikt, is het creëren van kleine maar hoogproductieve variëteiten. Dit zou de bewerking van de cultuur aanzienlijk vergemakkelijken.

Sommige bijzondere soorten verrijken de markt, vooral voor hobbykwekers in de eigen tuin. Ze worden meestal gekenmerkt door een uitgesproken niet veeleisend in termen van locatiekenmerken.

speciale soorten:

• 'Billbo': extreem lage bitterheid; zeer geschikt voor thee; oninteressant voor de kunst van het brouwen.
• 'Comet': zeer sierlijk lichtgroen tot geel blad; zeer grote en opvallende bloemschermen.
• 'Gimli‘: dwerg; Wanneer ze losgemaakt zijn, bereiken de scheuten een lengte van 4 m; goed geschikt voor teelt in potten/bakken; bestand tegen echte meeldauw.

Meer informatie over de rassen vind je in ons artikel Hopsoorten: Van bitter tot fruitig-zoet.

Hop oogsten en bewaren

Van eind augustus tot half september kunnen de hopbellen, waar bierliefhebbers dol op zijn, geoogst worden. Wanneer de kegels klaar zijn om te worden geoogst, scheiden ze de gele poederachtige hophars af. De complexe handmatige selectie is waarschijnlijk alleen gebruikelijk in het hobbygebied. Bij commerciële teelt worden de wijnstokken in hun geheel net boven de grond afgesneden en van het latwerk gescheurd. Op de boerderijen worden de onbevruchte vrouwelijke bloeiwijzen vervolgens met behulp van een plukmachine van de scheuten gescheiden.

In principe wordt de opbrengst vervolgens gedroogd om de houdbaarheid te verlengen. De bloemschermen kunnen aan de lucht worden gedroogd of het proces kan in de oven worden versneld. Hier wordt het vocht gedurende één tot twee uur bij maximaal 80 °C uit de kegels verwijderd. Bij het drogen aan de lucht is het belangrijk om een ​​donkere plaats te kiezen om de groene kleur van de kegels te behouden. Als de gedroogde bloeiwijzen vervolgens worden samengeperst tot pellets, kan zowel het opslagvolume aanzienlijk worden vergroot kan worden verminderd en de houdbaarheid kan zonder verlies van aroma opnieuw worden verlengd als de verzegeling luchtdicht is.
Een gedetailleerde stapsgewijze handleiding en meer over oogsten en bewaren vindt u hier: Hop: groeien, oogsten en bewaren.

Hop: gebruik en ingrediënten

Hop maakt bier tot wat het is - daarom wordt het bijna uitsluitend gebruikt in de brouwkunst. Er is ongeveer 17 kg hopbellen nodig om 1000 liter bier te brouwen. Het is gebruikelijk om de gedroogde bloeiwijzen van de vrouwelijke hopplanten te gebruiken voor het brouwen. Het brouwsel kan echter ook worden bereid met vers geplukte bonen. Dan ontstaat er een zogenaamd groen hopbier. De hopharsen zijn verantwoordelijk voor de karakteristieke bittere smaak van bier door de hopbittere stoffen die ze bevatten, lupuline en humulon. Ze kunnen ook andere smaakstoffen bevatten en de toon van het bier bepalen. Dankzij hun antibacteriële werking werken de bitterstoffen in de hop ook als conserveermiddel en zorgen ze ervoor dat het populaire hopsap langer houdbaar is. De heilige Hildegard von Bingen herkende deze positieve kwaliteit al in de 12e eeuw. Eeuw.

Maar ook in de vorm van thee worden de vrouwelijke hopbellen gewaardeerd. De infusie zou een kalmerend en slaapverwekkend effect hebben.
De hop is ook te vinden op de haard: jonge, verse scheuten van ongeveer 15 cm lengte kan tijdens het kiemen worden gesneden en als hopasperges in de kookpot worden gedaan wandeltocht. Het is echter belangrijk dat de scheuten nog mals en jong zijn - de oogsttijd is rond half maart tot begin april. De bereiding verschilt niet van klassieke asperges. De hoppige tegenhanger van de witte asperges brengt echter een interessante harsachtige toon op het bord. Als de asperges worden gebruikt om te koken in plaats van om bier te brouwen, is het de moeite waard om de vaste plant in de je eigen tuin in ieder geval: het delicate kant is een dure en zeldzame delicatesse geschatte.

Moet je nu eens proeven en niet alleen hop, maar ook asperges kweken Als je wilt, hebben we hier de juiste tips voor je.