Het zachtroze en diepblauw van de Viper Bugloss brengt frisse kleur in de tuin. Hoe u hiermee uw tuin en tal van insecten kunt betoveren, leest u hier.
Insecten worden steeds minder in Europa, dus nu is het tijd om iets te doen. De tuin is hiervoor een effectieve plek, en de adderwants (Echium vulgare) precies de juiste partner: mooi, gemakkelijk te verzorgen, inheems en enorm populair bij alle soorten insecten.
inhoud
- Oorsprong en kenmerken van de bugloss van de adder
- De Viper Bugloss planten en verzorgen
- De bugloss van de adder als insectenmagneet
Oorsprong en kenmerken van de bugloss van de adder
De bugloss van de gewone of blauwe adder is een van onze inheemse wilde planten. Het assortiment strekt zich uit van Europa tot West-Azië. Het is ook wijdverbreid in Duitsland. Je herkent de plant gemakkelijk aan de opvallende blauwe bloemen. Ze zijn nog steeds roze als ze opengaan, maar veranderen geleidelijk in diepblauw. De meeldraden en stijlen steken te lang uit de bloemen. Met een bloeiperiode van mei tot oktober, verrukken de tweejarige planten niet alleen tuinbezitters, maar ook tal van insecten. De bladeren van de plant zijn diepgroen en smal lancetvormig. Omdat de plant tot de bernagiefamilie behoort (
Boraginaceae) hoort, is dicht begroeid met borstelharen. De groene stengel is vaak bedekt met rode stippen.
De Viper Bugloss planten en verzorgen
De adderwants voelt zich vooral thuis op warme, zonnige en droge plekken. Wild wordt hij vaak gevonden op spoordijken of andere droge, ruige gebieden. Plant Viper's Bugloss dus bij voorkeur op zanderige, steenachtige of grindachtige ondergronden op een zonbelichte plaats. De plant wordt zelden te droog. Geef alleen de eerste keer water na het planten of zaaien. De gemakkelijkste manier is waarschijnlijk om de bugloss van de adder te zaaien. Omdat de plant extreem robuust is, lukt dit meestal zonder problemen. In het eerste jaar ontwikkelt zich alleen een bladrozet. Pas in het tweede jaar ontwikkelt de plant scheuten met bloemen.
U hoeft zich niet te bekommeren om de bugloss van de gewone adder. Hij houdt sowieso van droog en arm aan voedingsstoffen. En zelfs een koude winter is geen probleem voor de plant, want dan trekt hij zich terug in zijn diepe penwortel. De plant sterft na twee jaar af. Als je wilt dat de plant zichzelf zaait, moet je de bloemstengels laten staan nadat ze zijn vervaagd. Anders moet u het natuurlijk verwijderen voordat u gaat zaaien.
De bugloss van de adder als insectenmagneet
Als inheemse wilde plant heeft de adderwants veel te bieden voor insecten. De lange bloeiperiode van mei tot oktober trekt veel bezoekers en het hoge suikergehalte in de nectar is een grote beloning. Bij Naternkopf. werden minstens twintig verschillende gemaakt vlinder soorten bewezen. Onder hen enkele schippersvlinders (Thymelicus) en de prachtige zwaluwstaart (Papilio machaon). Maar ook zweefvliegen, bijen en wilde bijen biedt de adderbloem een waardevolle voedselbron. Twee inheemse wilde bijensoorten specialiseren zich zelfs in deze plant.
De Adderhead Metselaar Bij (Osmia adunca) en de rotsadderbij (Osmia anthocopoides) kan alleen voorkomen waar de bugloss van de adder groeit. De bugloss van de adder is dan ook bijna voorbestemd voor insectenvriendelijke tuinen, bloeiende weiden en bijenweiden.
Tip: de Plantura vlinderbijeenkomst bevat verschillende soorten vlindervriendelijke planten. Zo vinden vlinders en rupsen maandenlang voedsel.
