Róża pustyni ∗ 10 najlepszych wskazówek dotyczących pielęgnacji i odmian

początek

ten Kwiat pustyni, botanicznie adenium, w rzeczywistości wcale nie jest różą - należy do rodziny psich trucizn. Swoją piękną nazwę zawdzięcza różowatym kwiatom, które zachwycają swoim blaskiem nawet w gorących i suchych warunkach. Ponieważ roślina jest przystosowana do takich warunków środowiskowych – jej siedlisko jest półpustynne, czyli klimat charakteryzujący się długimi porami suchymi. W szczególności róża pustynna pochodzi z stepów Afryki i Arabii.

Która lokalizacja jest odpowiednia?

Do uprawy na naszych szerokościach geograficznych oznacza to, że róża pustynna potrzebuje słonecznego, ciepłego miejsca. Najlepiej rozwija się w jasnym miejscu na parapecie i bez problemu radzi sobie z intensywnym nasłonecznieniem i upałem. Należy ją jednak od czasu do czasu lekko obracać, aby nie rosła ukośnie w stronę światła. Latem można i należy je zgasić, bo tutaj strumień świetlny jest zawsze większy niż w pomieszczeniu. Zimą musisz zadbać o to, aby temperatura otoczenia nie spadła poniżej znaku 10°C.

Zasady lokalizacji róży pustyni do zapamiętania:

• Miejsce ciepłe i słoneczne
• Od czasu do czasu obracaj, aby uzyskać zrównoważony, prosty wzrost
• Można/należy wystawić również latem na zewnątrz
• Zimą brak temperatur otoczenia poniżej 10°C

wzrost

Róża pustynna jest przypisana do drzew krzewiastych, ale rośnie jako soczysta łodyga. Tworzy więc ogonek, mocno zdrewniały pień, co sprawia, że ​​jego pokrój jest raczej drzewiasty. Caudex służy do efektywnego, długoterminowego przechowywania wody i zamienia różę pustynną w prawdziwą roślinę wielbłąda, ponieważ może bez problemu wytrzymać długie okresy suszy. Zdolność do magazynowania wody sprawia, że ​​pień jest bardzo gruby, a zgrubienie w dolnej części zapewnia uderzający wygląd ogólny.

W naturze, w swoim pierwotnym miejscu zamieszkania, pień róży pustynnej może osiągnąć średnicę do 2 metrów. Na wysokości dochodzi do 5 metrów, ale w Europie Środkowej pozostaje mniejszy ze względu na mniejszą podaż światła i ciepła. Rośnie bardzo powoli, osiągając wiek Matuzalema kilkaset lat.

Charakterystyka wzrostu pustyni wzrosła na pierwszy rzut oka:

• Sukulenty łodygowe z magazynującą wodę łodygą Caudex
• Nadaje mu to efektowny wygląd i jest bardzo odporny na suszę
• W naturze osiąga wysokość do 5 m i średnicę pnia 2 m
• Powolny wzrost
• Dożywa kilkuset lat

kwitnąć

Róża pustyni zawdzięcza swoją nazwę atrakcyjnemu różowi do czerwonawych, białych lub fioletowych kwiatów w kształcie miseczek. Ich kształt wskazuje również na ich bliski związek z oleandrem. Są końcowe, pięciokrotne, rurkowate i intensyfikują swój kolor na zewnątrz. Kwiaty o średnicy do 5 centymetrów są stosunkowo duże. Pojawiają się od późnej wiosny do wczesnego lata, mniej więcej między kwietniem a lipcem.

pozostawia

Liście róży pustynnej są również dość atrakcyjne dzięki palcowej strukturze i soczystej zieleni nadają roślinie egzotyczny wygląd dzięki jej skórzastej fakturze oraz groteskowemu ogonowi pnia Obraz. Liście są spiętrzone na końcach pędów i mają około 5 do 15 cm długości. Kształt pojedynczych liści jest odwrotnie jajowaty iz całym marginesem. W swoim rodzinnym obszarze róża pustynna jest prawie wiecznie zielona, ​​ale w tym kraju zrzuca liście podczas zimowej fazy spoczynku.

Wlej różę pustyni

Jako soczysta łodyga, róża pustynna ułatwia podlewanie ogrodnikowi-hobbyście. Ponieważ potrafi zgromadzić tyle wody w swoim ogonie, możesz o tym zapomnieć lub wyjechać na kilka tygodni na wakacje bez organizowania agencji castingowej. Ogólnie rzecz biorąc, radzi sobie z małą ilością wody; nasiąkanie wodą jest znacznie bardziej krytyczne niż brak wody. Może prowadzić do zgnilizny korzeni i łodyg i należy jej unikać za wszelką cenę.

Przez zimę prawie wcale nie trzeba i nie powinno się podlewać - byłoby to sprzeczne z danym brakiem światła. Również po przerwie zimowej należy stopniowo przyzwyczajać ją do większej ilości wody.

Zauważyć:

• Róża pustyni potrzebuje mało wody
• Może przetrwać przez długi czas bez podlewania ze względu na pień ogona
• Za wszelką cenę unikaj zalania wodą
• Zimą prawie nie potrzeba wody

Zima

Zmniejszająca się podaż światła w naszej środkowoeuropejskiej zimie nieuchronnie oznacza okres odpoczynku dla kultury róży pustynnej. Nie należy jednak umieszczać ich w ciemności, ale zostawić je w jasnym miejscu przy oknie. Zgodnie z przerwą wegetatywną potrzebuje również chłodniejszych temperatur zimą, ale nie powinny one spaść poniżej 10°C. Dobrą lokalizacją jest parapet w niezbyt ciepłym pomieszczeniu. Ważne jest, aby nie podlewać zbyt dużo lub wcale - zbyt duża ilość roślinności podczas podlewania może uniemożliwić kwitnienie następnej wiosny i lata!

Zimowe zasady dla pustyni pustyni:

• Miejsce trochę chłodniejsze, ale lekkie
• Brak temperatur poniżej 10°C
• Podlewanie prawie lub wcale

Kontynuuj czytanie

Prawidłowo nawozić różę pustyni

Widać, że pustynia podniosła się nieco w fazie wegetacji użyźniać, ale nie więcej niż 2 tygodnie. Aby to zrobić, użyj nawozu o zrównoważonym poziomie potasu, fosforu i azotu.

Traci liście

Chociaż róża pustynna jest prawie całkowicie wiecznie zielona w swojej ojczyźnie, jesienią traci tu liście. Jest to całkiem normalne, ponieważ potrzebuje czasu na odpoczynek ze względu na gasnące światło. Więc nie martw się, kiedy liście opadną w październiku.

Jeśli jednak róża pustynna zrzuca liście w fazie wegetacji bogatej w światło, jest to niepokojące. W takim przypadku winne mogą być różne czynniki. Najprawdopodobniej są to:

• Niekorzystna lokalizacja
• Zbyt szybka zmiana okoliczności po przerwie zimowej
• Podlewanie
• Przenawożenie

Niekorzystna lokalizacja

Warunki siedliskowe dla róży pustynnej są niekorzystne, jeśli są zbyt ciemne lub zbyt przewiewne. Zawsze upewnij się, że afrykańska roślina ma dużo słońca. Ona też w ogóle nie lubi przeciągów.

Zbyt szybka zmiana okoliczności po zimowej przerwie

Ze względu na powolny metabolizm, róża pustynna po zimowej przerwie musi przyzwyczaić się do coraz większej ilości światła i wody. Jeśli to możliwe, unikaj radykalnego rozpoczęcia fazy wegetacji, rozpoczynając ją natychmiast wiosną Umieść w palącym słońcu i zmuś je do kiełkowania i kwitnienia energicznym podlewaniem próbować. Zamiast tego lepiej umieść je w nieco jaśniejszym miejscu i zacznij podlewać bardzo stopniowo.

Podlewanie

Zbyt mokry substrat jest bardzo szkodliwy dla róży pustynnej. Zawsze upewnij się, że podłoże nie jest stale mokre i pamiętaj, że roślina przechowuje wystarczającą ilość wody w swoim pniu. Zgnilizna korzeni i łodyg może nie tylko prowadzić do tymczasowego zrzucania liści, ale także trwale uszkodzić roślinę.

Przenawożenie

Nie wolno też przeciążać róży pustynnej podczas nawożenia. Jako wolno rosnąca roślina stepowa potrzebuje jedynie niewielkiej ilości nawozu co 14 dni w fazie wegetacji. Jeśli użyjesz zbyt dużo lub zbyt agresywnego nawozu, róża pustynna może łatwo się spalić.
Kontynuuj czytanie

Prawidłowo pokrój różę pustyni

Rozdział o cięciu szybko zaliczyliśmy do róży pustynnej: ze względu na powolny wzrost i umiarkowane rozgałęzienie w ogóle nie wymaga przycinania.

Jeśli na pewno chcesz mieć specjalną edukację, być może również w kierunku kultury bonsai, możesz to zrobić Różę pustynną oczywiście obrobić narzędziem tnącym - ale powinna być dobrze naostrzona i higienicznie czysta być. Z reguły dobrze jeździ również po przycinaniu. Pod żadnym pozorem nie powinien zostać uszkodzony ogonek, który jako zbiornik wodny jest eliksirem życia dla pustynnej róży.
Kontynuuj czytanie

Repot

Kiedy róża pustynna zakwitnie po raz pierwszy, najlepiej przesadzić ją wczesną wiosną. Jako podłoża użyj prostej mieszanki dostępnej w handlu gleby z roślin domowych i dobrej proporcji piasku. W kolejnych latach wystarczy przesadzić roślinę tylko wtedy, gdy wanna jest bardzo ciasna.
Kontynuuj czytanie

Mnożenie

Chcesz pomnożyć swoją różę pustyni? Jest to stosunkowo łatwe w przypadku sadzonek. Ta metoda jest szczególnie polecana, ponieważ róża pustynna rośnie tak wolno. Przy uprawie sadzonek nie trzeba tak długo czekać na w pełni rozwiniętą roślinę i pierwsze kwitnienie. Aby to zrobić, odetnij pęd o średniej długości i umieść go w doniczce Ziemia doniczkowaumieścić w jasnym, ciepłym miejscu. W celu ukorzenienia utrzymuj go równomiernie wilgotnym i w razie potrzeby przykryj folią.
Kontynuuj czytanie

Uprawa

Uprawa róży pustynnej z nasion jest nieco bardziej czasochłonna. Jednak cierpliwość opłaca się na kilka sposobów: w przeciwieństwie do sadzonek rozwija się z nasiona wyhodować roślinę o znacznie lepiej rozwiniętym ogonku - dzięki czemu dostaniesz okaz ze wszystkimi cechami charakterystycznymi oczekiwać. Ponadto nasiona róży pustynnej wykazują dobrą zdolność kiełkowania. Kolor kwiatów często powraca do pierwotnego odcienia różu - w końcu tą metodą, w przeciwieństwie do wariantu sadzonek, nie uzyskasz klona.

Sadząc ziarno, należy uważać, aby nie zagłębić się zbytnio pod powierzchnię ziemi. Nie może być pokryty więcej niż cal. Aby wykiełkować, umieść doniczkę szkółkarską w jak najbardziej jasnym i ciepłym miejscu oraz utrzymuj równomiernie wilgotne podłoże. Zwykle pojawia się tylko od jednego do półtora tygodnia. Gdy osiągnie wysokość około 10 centymetrów, włóż go do nowej doniczki za pomocą Ziemia kaktusowa wokół i pielęgnować zgodnie z odpowiednimi dla gatunku zasadami pielęgnacyjnymi. Wyciągnięta z nasion róża pustynna zajmuje co najmniej dwa lata, aby zakwitnąć po raz pierwszy.

Uprawa nasion w skrócie:

• Preferowana w stosunku do metody cięcia, gdy pożądana jest próbka z w pełni rozwiniętym ogonem
• Wysoki wskaźnik sukcesu dzięki dobrej zdolności kiełkowania
• Nie wkładaj głębiej niż 1 cm w ziemię
• Ciepłe, jasne miejsce do uprawy
• Czas pierwszego kwitnienia: co najmniej 2 lata

Kontynuuj czytanie

Choroby

Na szczęście róża pustynna jest dość odporna na choroby i szkodniki. W ogrzewanym pomieszczeniu można okazjonalnie przędziorków lub pojawiają się wełnowce. Można je łatwo zwalczyć pod prysznicem i, jeśli to konieczne, spryskać oleistą mieszanką lub bulionem z pokrzywy.

Czy róża pustynna jest trująca?

Fakt, że róża pustynna należy do rodziny trucizn dla psów, mówi wszystko: jest trująca i rzeczywiście we wszystkich częściach rośliny. W gospodarstwach domowych z małymi dziećmi i zwierzętami, które lubią podgryzać rośliny domowe, należy tego unikać w jak największym stopniu. Sok mleczny, który był również używany jako trucizna na strzały przez miejscowych w ich ojczyźnie, jest szczególnie wysoce toksyczny. Toksyczne kardenolidy są tu silnie skoncentrowane i po spożyciu powodują podrażnienie błony śluzowej, Nudności i wymioty, skurcze i zaburzenia krążenia aż do zagrażającego życiu porażenia serca pojawiły się.
Kontynuuj czytanie

sortuje

Najbardziej znaną odmianą róż pustynnych jest Adenium obesum. Ponadto istnieje od 5 do 15 innych odmian uprawianych w tym kraju jako rośliny ozdobne. Oto mały wybór:

Adenium obesum

Ten najpospolitszy gatunek jest najczęściej spotykany w centrach roślin, chociaż nadal istnieją podgatunki o nazwach takich jak A. honghel, A. Coetaneum lub A. Somalense. Mają różny kolor kwiatów, od białego do ciemnoróżowego, a ich wygląd jest zróżnicowany, np. korkowa kora czy zróżnicowane rozgałęzienia. W uprawie indoor i outdoor dorasta do około 3 metrów wysokości w wiadrze i wymaga dużo słońca i ciepła.

Adium arabicum

Ta odmiana jest dość zbliżona do Adenium obesum, ale jest uważana za najbardziej odpowiednią do uprawy bonsai wśród róż pustynnych. Jego ogonek jest nieco wyraźniejszy niż u adenium obesum, a jego liście są szczególnie duże. Kolory ich kwiatów wahają się od różu, przez czystą czerwień do głębokiego fioletu z ognistymi środkami. Adenium arabicum jest często sprzedawane w postaci nasion, co daje miłośnikom bonsai swobodny wybór wzorów.

Adenium wielokwiatowy

Adenium multiflorum ma już swoją najważniejszą właściwość w nazwie: jej kwiaty są szczególnie bogate i jaskrawo ubarwione, kolory w zależności od okazu między różowymi, różowymi tonami lub fiołkoworóżowymi niuansami różnią się. Radość z kwiatów potęguje przyjemnie słodki zapach. Jej liście mają do 10 cm długości i są ciemnozielone z połyskiem. Niestety przez większą część roku odmiana ta nie ma liści ani kwiatów. Ogólnie rzecz biorąc, Adenium multiflorum osiąga wysokość od pół metra do 3 metrów.

Adenium oleifolium

W języku niemieckim odmiana ta nazywana jest oliwkolistną różą pustynną i ma odpowiednie ulistnienie z oliwkozielonymi liśćmi o długości 4-13 mm. Pod względem wielkości jest to najmniejsza odmiana róży pustynnej, której maksymalna wysokość wynosi tylko około 30 do 45 centymetrów. Jej kwiaty mają różowe, łososiowe do czerwonawych odcienie.

Adenium swazicum

Adenium swazicum pochodzi z Suazi i jest małym wyjątkiem wśród róż pustynnych pod względem lokalizacji: Lubi też trochę półcień i niekoniecznie potrzebuje tyle słońca, co inne odmiany możliwy. Adenium swazicum jest również jedną z mniejszych odmian róż pustynnych o maksymalnej wysokości od 45 do 60 centymetrów. Jej kwiaty pojawiają się na wiosnę nieco wcześniej w porównaniu z Adenium obesum i zachwycają intensywnymi odcieniami różu po magenta.