Dżdżownica »Wszystko o użytecznych polepszaczach gleby

podstawowe informacje w skrócie

• Dżdżownice są pasożytami i mają w Niemczech prawie 45 gatunków. Ich ukryte życie w ziemi daje ogromne korzyści ogrodnikom. Wewnętrzne i zewnętrzne struktury mieszkańców ziemi są adaptacjami do siedliska.
• Robaki są hermafrodytami i potrzebują partnera do rozmnażania. Twoje jaja są składane w żółtawych kokonach, które są umieszczane w podłożu. Czas rozwoju zależy od rodzaju i temperatury otoczenia.
• Każdy gatunek należy do jednej z trzech grup ekologicznych, które dokładniej opisują siedlisko zwierząt. Dżdżownice żywią się głównie pokarmem roślinnym i zimują w wykopanych przez siebie jaskiniach.
• Wspólna dżdżownica jest najbardziej znanym gatunkiem w Niemczech i rozpowszechnionym w całym kraju. Inne grupy organizmów mają ograniczony zasięg. Ze względu na wysoki wskaźnik reprodukcji dżdżownice są łatwe do rozmnażania.

Dżdżownica w profilu

Dżdżownica kompostowa (na zdjęciu) jest nieco mniejsza i bardziej czerwona niż dżdżownica zwyczajna

Dżdżownice reprezentują rodzinę robaków pasowych. Obecnie w Niemczech znanych jest 46 gatunków. Dżdżownica nazywana jest w języku angielskim dżdżownicą, przy czym nazwa ta jest używana nie tylko dla grupy Lumbricidae, ale dla wszystkich dżdżownic lądowych.

Jednym z najbardziej znanych gatunków jest dżdżownica pospolita (Lumbricus terrestris), która ma od 9 do 30 centymetrów i jest czasami nazywana porośnicą. Innym powszechnym gatunkiem jest robak kompostowy (Eisenia fetida), który jest od 6 do 13 centymetrów mniejszy.

Dżdżownice ważą średnio dwa gramy. Mają grubość około jednego centymetra i tworzą śliską powłokę ochronną, która odpycha szkodliwe substancje i nie wysusza ich.

Dlaczego dżdżownice są przydatne

Kiedy dżdżownice przekopują się przez glebę, mieszają cząstki gleby i zapewniają lepszą cyrkulację tlenu w porach podłoża. Działania związane z kopaniem zapewniają, że składniki odżywcze przedostają się z podłoża do korzeni roślin. Odchody dostarczają również roślinom dodatkowych składników odżywczych. Spulchniając warstwy ziemi, woda deszczowa może lepiej odpływać i zapobiega się zagęszczaniu.

W nocy żywe istoty przenoszą opadłe liście z powierzchni ziemi do podziemnego systemu kanałów. Środek ten przyspiesza gnicie materiału roślinnego. Pomocnicy nie tylko promują żyzność gleby, ale także poprawiają warunki życia wielu organizmów glebowych.

Anatomia wewnętrzna i zewnętrzna

Dżdżownice składają się z wielu segmentów, które są wytwarzane w trakcie życia przez specjalną strefę wzrostu w tylnej części. W rezultacie długość robaka wzrasta wraz z wiekiem. W pełni rozwinięte robaki pasowe mogą wyprodukować do 160 kończyn. Anatomia i budowa ciała są niezbędnymi adaptacjami do przestrzeni życiowej.

System nerwowy

Dżdżownice mają dobrze rozwiniętą percepcję bodźców. W przekroju trakty nerwowe przypominają zmodyfikowany układ nerwowy drabinki linowej. Parzyste węzły nerwowe, tak zwane zwoje nerwowe, są połączone ze sobą podłużnymi i poprzecznymi rozpórkami. U dżdżownic składniki te są połączone w przewód nerwowy, znany jako szpik brzuszny. To główne pasmo biegnie przez brzuch od czwartego segmentu do ogona.

Inne struktury układu nerwowego:

• Mózg (zwany również zwojem gardła górnego) w trzecim segmencie
• Zwój podkanałowy, który wywodzi się z jelita
• trzy nerwy segmentowe, każdy odgałęzienia od rdzenia brzusznego w każdej kończynie

Układ trawienny

Na końcu głowy dżdżownica ma klapę głowy, która jest wygięta w łuk nad pyskiem. Ta górna warga otwiera się na otwór ustny z bezpośrednim połączeniem z jelitem. Przebiega przez całe ciało i dzieli się na umięśnione gardło z przełykiem oraz wole i żołądek.

Sposób działania jest taki sam jak w przypadku kurczaków. Ziarna piasku połknięte wraz z pożywieniem mielą je na miazgę, która następnie przechodzi przez długi jelito środkowe i jest wydalana przez odbyt z tyłu.

Ile serc ma dżdżownica?

Dżdżownice mają pięć serc

Bezkręgowce mają pięć par serc, które znajdują się w segmentach od siódmego do jedenastego. Ich serca są połączone ze sobą i z głównymi naczyniami krwionośnymi, dzięki czemu powstaje zamknięty system. W tym krąży czerwona krew, która jest przepompowywana przez naczynie tylne w kierunku głowy i naczynie brzuszne w tylnej części. Krążenie krwi ma szczególne znaczenie, ponieważ zapewnia dopływ tlenu do robaków.

Przydatna informacja:

• każde serce jest umięśnione i bardzo kurczliwe
• Skóra musi pozostać wilgotna, aby umożliwić wchłanianie tlenu
• Dżdżownice mogą również oddychać w wodzie bogatej w tlen

Dżdżownice nie mają narządów węchowych. Oddychanie odbywa się głównie przez skórę. Dalszy tlen dociera do jelit przez spożyty pokarm, a następnie do krwioobiegu.

Czy dżdżownica ma oczy?

Robaki pasowe nie mają oczu, ale potrafią odróżnić jasne i ciemne. Ta percepcja jest możliwa dzięki światłoczułym komórkom czuciowym, które znajdują się w naskórku na przednich i tylnych końcach. Dzięki specjalnym zmysłom dotyku i grawitacji dżdżownice orientują się w ciemności ziemi. Dostrzegają luki lub przeszkody i wiedzą, gdzie jest góra i dół. Za pomocą czujników nacisku bezkręgowce odczuwają wstrząsy gruntowe, dzięki czemu mogą w odpowiednim czasie uciec przed zbliżającymi się drapieżnikami.

Lokomocja

Na zewnątrz każdego segmentu znajdują się cztery pary włosia złożonego z chityny i białek. Okrągłe i wydłużone mięśnie pozwalają tym przydatkom poruszać się pasywnie, dzięki czemu robak może czołgać się tam iz powrotem. Na kierunek ruchu wpływa położenie struktur włosa.

Sekwencje ruchów podczas raczkowania:

1. Włosie skierowane do tyłu
2. skurcz zwieraczy przednich
3. Przód staje się cieńszy i dłuższy
4. tylne segmenty są zakotwiczone w ziemi za pomocą włosia
5. Przednia część przesuwa się w kierunku głowy
6. Skurcz mięśni podłużnych do tyłu
7. Tylny koniec jest wciągnięty do tyłu

Skurcze mięśni przebiegają szybciej w niebezpiecznych sytuacjach. Powstają one na przykład pod wpływem bodźców świetlnych lub pod wpływem bodźców świetlnych. Robak próbuje uciec w odpowiedzi ucieczki.

Od aktu seksualnego do młodego robaka

Rozmnażanie dżdżownic to spektakularny akt, w którym oboje partnerzy występują jako samce. Część żeńska działa dopiero później, kiedy powstają kokony jaja. Może minąć różna ilość czasu, zanim młody robak rozwinie się z jaja.

Narządy płciowe

Dżdżownice są hermafrodytami

Dżdżownice nie są określonej płci. Są hermafrodytami i mają zarówno męskie, jak i żeńskie narządy płciowe. Niektóre gatunki dżdżownic zapładniają się same, chociaż generalnie preferują rozmnażanie płciowe z partnerem. Dojrzałe płciowo zwierzęta można rozpoznać po ich żółtawym zgrubieniu.

Ten pas, znany jako clitellum, rozwija się w wieku od roku do dwóch lat. Ma co najmniej czterech, a maksymalnie 32 członków i jest w wieku od 17 do 17 lat. i 52. Człon. Szczególnie widoczne są tzw. grzbiety dojrzewania, które tworzą boczne krawędzie pasa.

Kiedy dżdżownice się rozmnażają:

• brak ustalonych czasów krycia
• zwykły sezon lęgowy od wczesnego lata do jesieni
• szczególnie od maja do czerwca
• przy sprzyjających warunkach temperaturowo-wilgotnościowych w glebie

Rozmnażanie dżdżownic

W pasie znajdują się gruczoły, które wytwarzają wydzielinę przed kopulacją. Jest to używane, aby partnerzy seksualni mogli się ze sobą związać. Następnie oba robaki wydzielają porcję nasienia, która ruchami skóry jest transportowana do łechtaczki, a następnie magazynowana w torebkach nasiennych partnera. Plemniki są tu przechowywane przez kilka dni, zanim zapłodnią komórki jajowe.

Dygresja

Jak często rozmnażają się dżdżownice?

Składanie jaj

Dżdżownica wytwarza wydzielinę clitellum, która później twardnieje i tworzy podobną do pergaminu skorupę kokonu jaja. Wypełnia tę ochronną powłokę płynem zawierającym białko. Zwierzę następnie wyciąga się do tyłu z pierścienia kokonu i uwalnia do niego kilka jaj i plemników. Zapłodnienie odbywa się poza organizmem w jaju. Po przejściu główki kapsułka zamyka się na końcach. Kokony dżdżownic przypominają żółtawe do brązowawych granulki nawozowe.

Tak dżdżownice składają jaja:

• w górnych warstwach gleby
• często z kału wytwarzana jest również osłona ochronna
• jak w kompoście

rozwój

Białko w kokonie służy jako pierwsze pożywienie dla zarodków, zanim przejdą one metamorfozę w przezroczystego robaka. W zależności od gatunku i temperatury zewnętrznej wyklucie się w pełni rozwiniętego dziecka zajmuje od 16 do 90 dni. Zarodki robaków gnojowych rozwijają się w młode robaki w ciągu około dwóch tygodni w temperaturze około 25 stopni. Odwilże potrzebują trzech miesięcy, przy czym wystarczająca jest niska temperatura w glebie około dwunastu stopni.

Rozpoznaj młode robaki:

• są znacznie mniejsze niż dorosłe dżdżownice
• Pigmentacja jest bardzo słaba
• Aparat narządów płciowych nie jest jeszcze dostępny

O życiu dżdżownic

Dżdżownice przystosowane są do ukrytej egzystencji. Wychodzą na powierzchnię dopiero po ulewnych deszczach lub pojawiają się podczas kopania grządek ogrodowych i hałd kompostu. Życie na ziemi jest pełne niebezpieczeństw.

siedlisko

Dżdżownica żyje głównie w ziemi. Pigmentacja zależy od mikrośrodowiska kolonizującego dany gatunek. Robaki, które ledwo wychodzą na powierzchnię gleby, są blade i pozbawione pigmentu. Z drugiej strony gatunki obserwowane na ziemi częściej rozwijają ochronę przed promieniowaniem UV w postaci ciemnej pigmentacji.

A Dżdżownica w doniczce nie emigrowali z zewnątrz. Prawdopodobnie pochodzi z kokonu jajka używanego w lesie lub Ziemia kompostowa znaleziony. Zwierzęta lądowe mogą przeżyć kilka dni w glebach nasyconych wodą. Podmokłe podłoże nie jest zaludnione.

budynek

Zakopane dżdżownice pozostawiają w ziemi daleko idące systemy kanałów. Ściągasz do siebie okrężne mięśnie przednich segmentów i wiercisz dziurę w ziemi cienką przednią częścią. Poprzez użycie mięśni podłużnych, staje się to grubsze i odpycha cząstki ziemi od siebie.

Imponujące fakty:

• Korytarze mogą osiągnąć długość jednego metra kwadratowego do 20 metrów
• Dżdżownice należą do najpotężniejszych zwierząt na świecie
• podczas kopania podnosić od 50 do 60 razy własną masę ciała

Długość życia

Dżdżownice żyją średnio dwa lata

W naturze dżdżownice osiągają średni wiek dwóch lat. Tutaj na ich szansę przeżycia mają wpływ warunki środowiskowe i wrogowie. Bezbronne stworzenia są łatwym łupem, dlatego liczba drapieżników jest duża. Wiele ptaków żywi się organizmami glebowymi bogatymi w białko. Jeże, krety, ale także owady i płazy są również drapieżnikami. Niektóre okazy dożyły dziesięciu lat w kontrolowanych warunkach laboratoryjnych.

zimowanie

W niesprzyjających warunkach atmosferycznych dżdżownice szukają schronienia w samodzielnie wykonanych jaskiniach pod ziemią, które są wypełnione wydzielinami własnego organizmu. Jako zwierzęta zimnokrwiste, zimą stają się sztywne, ponieważ temperatura ich ciała dostosowuje się do temperatury otoczenia. Przedłużające się okresy zimna prowadzą do ogromnej utraty wagi. Po okresie zimowym robaki straciły około połowy masy ciała, więc wiosną muszą wyruszyć na intensywne żerowanie.

pokarm

Robaki pasowe mają bardzo dobrze rozwinięty zmysł smaku. Za pomocą pączków czuciowych w jamie ustnej odbierasz różne aromaty. Ma to wpływ na preferowaną żywność. Wypełniają jelita przez usta bogatą w próchnicę glebą i gnijącym materiałem roślinnym.

Bogactwo gatunkowe wśród dżdżownic

Dżdżownica zwyczajna, obok małej polnej, jest jednym z najpospolitszych gatunków w Niemczech, nie należą do tego samego rodzaju i są przypisane do dwóch różnych grup ekologicznych Wola:

• dżdżownice endogeniczne: mieszkają w poziomych korytarzach biegnących przez górną warstwę mineralną
• anektyczne dżdżownice: przenikają przez pionowe korytarze na głębokość trzech metrów
• epigeiczne dżdżownice: skolonizuj warstwę organiczną na ziemi

Robak kompostowy należy do grupy robaków epigeicznych, natomiast porośniak bezczelny penetruje głębsze warstwy gleby. Duża część wszystkich rodzajów występujących w Niemczech reprezentuje klasę endogeniczną. Jednym z nich jest mały robak polny.

Dystrybucja gatunków w Niemczech

Bioróżnorodność znacznie wzrasta w kierunku południowym, co można powiązać z procesami epoki lodowcowej. W wyniku zlodowacenia na północy wiele gatunków wyginęło lub zostało przeniesionych do stref wolnych od lodu na południu. Po stopieniu się lodu tylko kilka gatunków mogło migrować na tereny północne. Obecnie żyją tu stosunkowo rozpowszechnione gatunki dżdżownic. Natomiast na południu obserwuje się dużą liczbę dżdżownic, które mają ograniczony zasięg.

Hodowla dżdżownic

Dżdżownice są łatwe do rozmnażania

Wiele robaków pasonośnych jest łatwych do rozmnażania w niewoli ze względu na ich niskie wymagania dotyczące warunków środowiskowych i wysoki wskaźnik reprodukcji. Do celów komercyjnych wykorzystywane są tak zwane farmy robaków. W prywatnym środowisku zwierzęta mogą być trzymane w skrzynkach dla robaków lub w skrzynce obserwacyjnej.

Karmić zwierzęta

W sklepach zoologicznych różne rodzaje robaków oferowane są jako przynęta wędkarska lub do karmienia gadów i płazów. Niektóre wyspecjalizowane firmy oferują zestawy i akcesoria do uprawy w Internecie. Zwierzęta hodowlane można nabyć w pełni dorosłe lub w postaci kapsułek jaj. Ponieważ dżdżownice są hermafrodytyczne, nie musisz być wrażliwy na płeć.

Jak wyciągnąć robaki z kokonów jajek:

1. Wypełnij pojemnik na robaki ziemią, wilgotną tekturą, gazetami lub zmiażdżonymi filtrami do kawy
2. Umieść kokony jajek w podłożu
3. Umieść kompostownik w ciemnym i ciepłym miejscu na cztery tygodnie

Poprawa gleby

Gatunki o wysokim współczynniku konwersji i reprodukcji nadają się do stosowania w ogrodzie w celu poprawy jakości gleby. Robak kompostowy, który można również hodować w skrzynce dla robaków, jest zalecany do tego obszaru zastosowania. Po wykluciu wskazane jest przeniesienie go bezpośrednio na pryzmę kompostu, aby młode mogły znaleźć wystarczającą ilość pożywienia. Kompostownik dżdżownicowy jest idealny na balkony i tarasy do rozmnażania dżdżownic.

Dygresja

Dziwaczne z kosmosu dżdżownic

Często Zadawane Pytania

Co to jest dżdżownica?

Dżdżownice to stawonogi

Przegubowe żywe istoty należą do rzędu nielicznych szczecin, ponieważ każdy segment ma włosie do pełzania. Nie są owadami, nawet jeśli należą do stawonogów, jak kraby, pająki i chrząszcze. Ich oślizgłe ciało składa się z podłużnych i okrągłych mięśni, które służą do poruszania się lub kopania jaskiń.

Ile lat ma dżdżownica?

Ogólnie oczekiwana długość życia organizmów glebowych wynosi od dziesięciu do dwunastu lat. W naturze mało kto osiąga ten wiek, gdyż bezbronne zwierzęta mają wielu wrogów i często padają ofiarą warunków środowiskowych. Na wolności robaki żyją średnio dwa lata. Dojrzałość płciową osiągają po około roku.

Czy można podzielić dżdżownicę?

Organizmy glebowe mają niezwykłą zdolność do regeneracji i mogą prawie całkowicie odnowić tył po separacji. Każda kończyna ma strukturę genetyczną tworzącą odbyt. Głowy nie można jednak przywrócić. Plotka głosi, że robak może stać się dwoma osobnikami przez separację. Czasami odcięty tylny koniec tworzy segmenty z drugim odbytem. Taki osobnik po krótkim czasie umiera z głodu.

Przód ma szansę na przeżycie, jeśli jest po 40 roku życia. Segment został wydzielony i dzięki temu ma żywotne serce boczne. Ponieważ rany często ulegają zakażeniu na wolności, wskaźnik przeżywalności pofragmentowanych dżdżownic jest niski.

Co je dżdżownica?

Bezkręgowce są uważane za wszystkożerne, żywiące się odpadami biologicznymi, aw niektórych przypadkach padliną. Korzystają z żywności dostępnej w pobliżu wejścia do ich pomieszczeń mieszkalnych. Oprócz martwych części roślin w ich diecie znajdują się również mikroorganizmy żyjące na cząstkach skał. Swoją działalnością jako nudni kopacze przyspieszają naturalne procesy rozkładu.

Na co wskazują dżdżownice w ziemi?

Dżdżownice służą jako bioindykatory i mogą wskazywać na zanieczyszczenie gleby metalami ciężkimi. Pochłaniają cząsteczki gleby zawierające składniki mineralne, a tym samym gromadzą w organizmie substancje metaliczne. Na krótką metę akumulacja w organizmie nie szkodzi robakom. Ze względu na stosunkowo długą żywotność, środki luminicydowe mogą wykazywać zanieczyszczenie środowiska sumujące się w ciągu kilku lat. Już samo istnienie takich gatunków w danym miejscu pozwala na wyciągnięcie pewnych wniosków na temat zanieczyszczenia gleby.

Czy możesz jeść dżdżownice?

Coraz częściej zjadane są dżdżownice. Ze względu na problem organizmów pasożytniczych należy unikać tego pokarmu umożliwiającego przetrwanie. Dżdżownice żyją w symbiozie z bakteriami, wiciowcami i orzęskami. Ponadto jama ich ciała jest często zasiedlana przez glisty. Niektóre z tych typów są Przewoźnik choroby płucne u drobiu i świń. Czasami złota mucha składa jaja w dżdżownicach, dzięki czemu wylęgające się larwy znajdują optymalne warunki do żerowania i zjadają robaka od wewnątrz podczas swojego rozwoju.